Verwarmde toiletbrillen

Hoi lieve allemaal!

De afgelopen weken heeft de inspiratie om te schrijven mij een beetje in te steek gelaten. Ik heb in de weken voordat Tessa kwam voornamelijk heel veel voor school vooruit gewerkt, zodat ik vrij kon nemen in de week dat Tessa hier zou zijn. Nadat Tessa was vertrokken heb ik ook weer van deadline naar deadline geleefd. Dus een blogje voor het thuisfront schoot er een beetje bij in. Maaaaaar ik heb weer nieuwe dingen meegemaakt en zit weer vol energie en inspiratie! Dus hou je vast. Daar gaan we.

Vrijdag 31 oktober was het zo ver! Ik zou eindelijk m’n zusje weer gaan zien! Ik keek er de hele week zo naar uit, dat het leek alsof die laatste week nooit voorbij ging. Ik stond die dag al vroeg op om de laatste puntjes op de i te zetten voor school. Opstaan ging nog nooit zo soepel! Ik vloog ook door mijn huiswerk heen, en om een uurtje of drie was ik er al helemaal klaar voor. Helaas kwam Tessa pas om 7 uur ’s avonds aan. Die laatste vier uur heb ik al mijn vingers kaal gegeten en lopen ijsberen van de wc naar mijn laptop. Op een gegeven moment kon ik het niet meer houden en ben ik maar op de bus gestapt richting het vliegveld. Eenmaal op het vliegveld heb ik van de zenuwen wel 100 keer gecheckt of ik er wel goed uitzag voor het weerzien. Stom eigenlijk, want waar was dat nou voor nodig. Toen Tessa geland was maakte mijn hart letterlijk een sprongetje. Ze was er! Toen ik Tessa door de poorten zag lopen, maakte mijn hele lijf een sprongetje. Letterlijk. Als een hertje die zijn eerste bokkensprongetje maakt. Ik zwaaide enthousiast, maar ze zag me niet en ik zag haar ogen onderzoekend de rij langs gaan. Toen deed ik iets wat je altijd in films ziet. (Klinkt cool hè? Dat was het ook ). Ik gooide dramatisch de tas van mijn schouder en dook onder de poortjes door en liep ingehouden rennend op haar af. Toen ik haar vasthield merkte ik dat ik stond te rillen over mijn hele lijf. Zo raar! Het waren zoveel emoties tegelijk dat mijn lichaam er blijkbaar even geen raad mee wist. Na elkaar uitgebreid te hebben geknuffeld hebben we op een bankje een muffin gegeten om het te vieren.
Dat was het begin van een hele mooie week. Aangezien Tessa al meerdere keren in Hong Kong was geweest, hoefden we gelukkig niet zo veel te bezichtigen. We hadden samen besloten dat we die week lekker zouden relaxen, eten en winkelen. Het enige culturele wat we hebben gedaan is een dagje naar Macau. Dit is het Las Vegas van China en ooit een kolonie geweest van Portugal. Dit maakte het een hele bijzondere plek. Als je door het centrum liep, was het alsof je door Zuid-Europa liep, maar zodra je er buiten kwam, was je weer helemaal terug in China. De casino’s zaten weer ergens anders, en ook dat was weer compleet anders. Verder hebben we die week voornamelijk het leven gevierd met lekker eten (geen noodles en geen rijst!) en wijn. Af en toe gingen we nog tevergeefs naar de sportschool, maar dat zette niet echt zoden aan de dijk. Dik maar voldaan lagen we elke avond in bed. Wat hadden we het goed!
De week ging natuurlijk als een razende voorbij en de dag van het afscheid kwam veel te snel. Die ochtend had ik al krampjes in mijn buik, maar ik dacht wel dat ik stoer zou zijn op het vliegveld. Niets was minder waar. Op het moment dat Tessa door de douane wist ik waar het gezegde “met pijn in het hart afscheid nemen” vandaan kwam. Dit was hartpijn. Ik stelde me voor hoe papa en mama Tessa zouden opwachten aan de andere kant van de glazen deuren op Schiphol. Dat beeld vertederde mij zo erg, dat ik ineens intens heimwee kreeg. Heimwee naar het vertrouwde. Ik probeerde cool en evenwichtig te zijn, maar bij de vijfde knuffel braken de dijken. Tesje was behoorlijk aangeslagen door mijn zwakte momentje, dus we gaven elkaar nog één snelle knuffel om vervolgens elkaar de rug toe te keren. Ik probeerde zo luchtig mogelijk een verwenkoffie te bestellen bij de Starbucks om mezelf te troosten, maar de bellen uit mijn neus verraadden alles. In de bus terug heb ik me nog heel even zielig gevoeld, maar gelukkig heeft de heimwee zich alleen tot die dag beperkt. Ik had tenslotte weer iets anders om naar uit te kijken: ik zou naar Tokyo gaan!

De titel van deze blog zegt het al. Japan is het land van de verwarmde wc-brillen. Ik geloof dat dit nog het meest indruk op mij heeft gemaakt in Tokyo. De eerste keer dat ik ging zitten op de wc wist ik niet wat ik meemaakte. Ik denk dat “zalig” het woord is wat het best beschrijft wat ik voelde. Ik wist meteen dat als wij thuis een verwarmde toiletbril hadden, dat ik er nooit meer vanaf zou komen. Het bleef niet alleen bij de verwarmde toiletbril, maar de hele wc was super geavanceerd. Overal zaten knopjes en brandden lampjes. Ik wist dat er ergens een knopje zou zijn wat een straaltje water zou spuiten naar een plek waar de zon niet schijnt. Zo nieuwsgierig als ik ben, ging ik natuurlijk op onderzoek uit. Tijdens mijn speurtocht kwam ik ook een ander spannend knopje tegen: flush sound. Als je dit knopje indrukte dan werd een geluid afgespeeld van een doortrekkende wc, zodat het leek alsof jij de wc doortrok. Ideaal voor de discrete poepers onder ons. Verheugd ging ik verder op onderzoek uit naar het beruchte straaltje. Misschien wel grappig om te vertellen: ze hadden voor mannen en vrouwen een apart knopje. Zit ons gat ergens anders dan? Samengevat kan ik zeggen dat het een bijzondere ervaring was.

Een andere typerende ervaring voor Japan voor mij was het pinnen van geld. De ATM machines hadden allemaal gekleurde lichtjes en maakten geluiden alsof je in een gameboy spelletje zat. En de vrouwenstem die mij vertelde wat ik moest doen, leek verdacht veel op die van Hello Kitty. Ook op het moment dat het geld eruit kwam, ging er een vakje open met allemaal spannende lichtjes en geluidjes. Deze lichtjes en geluidjes kwam je overal tegen in de stad. De metro was een walhalla van vloekende kleuren en gameboy geluiden. In de metro werden ook vogelgeluiden afgespeeld, wat natuurlijk bizar is als je onder de grond zit. Ook werd je omringd door typisch Japanse (Pokémon-achtige) cartoons.

Mijn eerste indrukken kwamen precies overeen met mijn verwachtingen van Tokyo. Ik verwachte gekke dingen te zien. En dat hebben we. Dingen waarvan we tegen elkaar zeiden: dit kan alleen in Tokyo. Zo staat Tokyo ook bekend om de meest uiteenlopende thema cafés. Een klein voorbeeld: het robot café, waar je wordt bediend door vrouwen in robotpakken. Ik had voor Tokyo één heel duidelijk doel voor ogen: ik wilde naar de uilenbar. Dit is een bar waar uilen worden gehouden, waar je dan een kopje thee tussen kan drinken. Hoopvol en verheugd gingen we er naartoe. Ik zag mezelf al helemaal zitten met een kopje Jasmijn thee met een uil op mijn hoofd. Toen de deur open ging keken drie paar grote ogen mij aan. Ik was helemaal verrukt. Er zaten daar gewoon drie uilen te chillen op een stokje en ik kon ze bijna aanraken! Helaas werd mijn droom ruw verstoord door een chagrijnige Japanse vrouw die snel de deur sloot en ons vertelde dat we moesten reserveren. Dit kon alleen op de dag zelf, dus we zouden op de bonnefooi terug moeten komen. Dit hebben we nog een keer gedaan, maar uiteindelijk lukte het ons niet om binnen te komen. Ik heb dus helaas mijn droom om een uil te aaien moeten laten varen. We hebben het later ook nog geprobeerd bij een kattenbar, maar ook daar werden we deur gewezen. Jammer! Maar gelukkig was er nog veel meer te doen :).

Uiteraard hebben we ook de bekendste tuinen bezocht. We hadden gelezen op internet dat eind November de beste tijd was om te gaan, omdat de kleuren dan het mooist zijn. Dat was zeker waar! Het was prachtig! De bomen hadden allemaal roodachtige kleuren en met de weerspiegeling in het water, gaf dit een ontzettend mooie, serene sfeer. Ondanks dat de parken vrij toeristisch waren, kwam ik er toch elke keer heel zen uit. Ik zou zeggen: bekijk de foto’s en geniet!

Alex (Australisch meisje, huisgenootje van Iris) zou eerder terug gaan naar Hong Kong dan wij (Valerie, Iris en ik), dus we besloten haar laatste avond door te brengen in een Spa dat bekend stond om de vulkanische heet waterbaden. Dit was behoorlijk enerverend! Het viel ons al snel op dat de Japanse vrouwen geen liefhebbers zijn van scheren. Na van de schrik te zijn bekomen, hezen we ons in het Japanse pakje dat we hadden gekregen en ploften we vol verwachting in het vulkanische bad. Dit voelde heel gezond en goed aan de huid. We besloten ook nog even de aroma opgieting bij te wonen in de sauna, maar dat was een minder groot succes. Na vijf minuten voelde ik mijn hartslag in mijn hoofd, dus toen besloot ik er maar uit te gaan.

Het hoogtepunt van die avond was het moment dat ik het zwembad in wilde stappen. Ik stak nietsvermoedend mijn grote teen in het water toen een Japanse vrouw driftig op mij af kwam gelopen. Ze gaf mij een groot kruis met haar armen (zoals Wendy van Dijk altijd deed bij X-factor), wat Japans is voor “no”. Ze begon in het Japans te ratelen en in eerste instantie begreep ik eruit dat ik mijn topje uit moest trekken. Ik wilde al in alle hevigheid protesteren, toen ze mij op mijn tatoeages wees. Ik dacht eerst dat ze me vroeg of ze net nieuw gezet waren, dus ik wilde haar vertellen dat het niet zo was. Maar opnieuw gaf ze mij een grote “no” met haar armen en wees ze nogmaals op mijn tatoeages. Ik stond zo perplex. Begreep ik het nou goed dat ik werd geweigerd om mijn tatoeages? Ze liep weg en kwam terug met een boekje met de regels. Daar stond het: alle mensen die andere lastig vallen, dronken zijn, luidruchtig zijn of tatoeages hebben, zouden worden verwijderd. Ik voelde een mengeling van woede en belediging in mij oplaaien. Werd ik door mijn tatoeages nou geassocieerd met gasten die ongewenst gedrag vertonen? Dat was toch niet logisch? Het voelde zo onrechtvaardig! Mijn vriendinnen lagen in het zwembad en ik mocht er niet bij vanwege een tekening op mijn rug. Ik wilde in eerste instantie het Japanse vrouwtje in het zwembad duwen, maar toen ik goed keek zag ik dat ze stond te rillen als een rietje en ik besefte me al snel dat zij gewoon haar werk deed. Dus ik vroeg haar of ik dan met een handdoek om mij heen mocht kijken naar de anderen. Maar ook dat mocht niet: ik moest het zwembad verlaten.
Ondanks dat het op dat moment heel oneerlijk en ronduit klote voelde om te worden afgewezen, werd ik later bevangen door de gedachte dat het ongeveer zo moet voelen (en dan in het kwadraat) als je gediscrimineerd wordt. Ik werd geweigerd door iets wat ik mooi vind. Iets wat bij mij hoort en van mij is. Dat is op zijn zachts gezegd niet leuk. En dan is het in mijn geval nog iets waar ik zelf voor heb gekozen…

Op dinsdag zijn Valerie, Iris en ik naar dorpje/stadje gegaan vanaf waar we de Mount Fuji van dichterbij konden bekijken. Dit is een inactieve vulkaan, die je op een heldere dag vanuit Tokyo kan zien. Het was een busreis van drie uur, dus dat gaf mij tussendoor even de tijd om te beginnen met leren voor mijn examens. Eenmaal daar aangekomen, zijn we met een kabelbaantje naar boven gegaan naar een uitzichtpunt. Daar hebben we intens genoten van het mooie uitzicht. We werden nog even lastig gevallen door een groep Chinezen die heel graag met ons blanken én de berg op de foto wilden. Toen ik in het Chinees iets terug zei, vielen ze bijna flauw van verrukking.
Het hoogtepunt van die dag was op de weg terug toen we op een bankje met z’n drietjes ons broodje naar binnen werkten. We hadden eerder die dag bij de bakker een stokbrood gekocht, die we daar op de berg in drie stukken deelden. Het was een ultiem geluksmomentje: een fantastisch uitzicht, een broodje in mijn rechterhand, gore Japanse thee in mijn linkerhand en samenzijn. Ik besefte mij weer wat een geluk ik heb dat dit allemaal mag doen.

We hebben nog veel meer gedaan in Tokyo, maar als ik dat allemaal ga vertellen wordt deze blog veel te lang. Zie de foto’s voor meer!

Nu zijn we weer terug in Hong Kong op ons kamertje. Het is hier inmiddels ook wat kouder geworden. Het was zestien graden vandaag. Brrr. Nog 18 dagen en dan zit het er al weer op. Het is allemaal zo ontzettend snel gegaan. Toch verlang ik er wel naar om naar huis te komen. Ik merk dat ik er niet langer tegen kan om in zo’n intens drukke stad te wonen. Ik kijk er heel erg naar uit om weer terug te gaan naar Tiel waar je ’s ochtends maar drie mensen over de dijk ziet lopen en waar ik over straat kan lopen zonder te moeten hordespringen over massa’s chinezen. En natuurlijk kijk ik er ontzettend naar uit om mijn lieve vertrouwde familie en vrienden weer te zien. Ik besef me na deze vier maanden maar weer al te goed dat ik toch echt niet buiten hun kan!

Tot snel!