Osho
Blijf op de hoogte en volg Anne
11 Mei 2016 | Nepal, Kathmandu
Namaste lieve lezers!
Ik ben inmiddels ingetrokken bij mijn gastvrouw. Ik woon nu in Patan in een van de betere wijken van Kathmandu waar veel expats wonen. Mijn gastvrouw heet Anshu. Anshu is 50 jaar oud en ze woont alleen. Ze ontvangt wel vaker vrijwilligers of studenten in haar huis, want ze spreekt goed Engels. Ze heeft rechten gestudeerd en ze heeft altijd voor goede doelen organisaties gewerkt zoals Plan Nepal. Anshu werkt nu niet meer, maar zet zich nog altijd in voor vrouwen. Ze heeft zelf het nodige meegemaakt en ervaren dat als je als vrouw niet altijd op een sociaal vangnet kunt rekenen in Nepal. Zeker niet als je - zoals zijzelf - gescheiden bent. Dat is vrij ongebruikelijk in Nepal, zo vertelde ze mij.
Anshu is een bijzondere vrouw in veel opzichten. Ze is ruimdenkend, modern en open. Haar vrijheid is haar alles. Ze is na haar scheiding alleen gebleven en ze vindt het heerlijk. Ze doet ook lekker waar ze zin in heeft en geeft er niet om als dit tegen de maatschappelijke normen ingaat. Zo zei Amrit dat ze een Nepalese maaltijd voor me zou bereiden bij aankomst, maar toen ik daar kwam stond er nog geen broodje op tafel. Toen Armit weg was, zei ze: “Kom gaan we ergens buiten de deur eten, ik heb zin in gefrituurde kip”. Ze heeft ook geen regels in huis, want ze wil dat ik vrij en onafhankelijk ben. Ze is een echte hippie. And I like it.
Anshu volgt een goeroe genaamd Osho. Osho pleit vooral voor zelf-realisatie en voor een leven in het hier en nu. Volgens Osho zit het ego (die wordt gevormd onder de druk van de maatschappelijke normen) de mensen in de weg om volledig te kunnen genieten van het leven. Dus volgens hem blokkeren de maatschappelijk normen/het ego de vrijheid van de mensen, waardoor ze niet gelukkig kunnen zijn. Toen ik vertelde dat ik mij ook bezighoud met boeddhisme, yoga en meditatie, drukte Anshu mij meteen een boek van deze beste man in mijn handen. Om mij meer te verdiepen in haar goeroe, ben ik afgelopen zondagochtend meegegaan naar een Osho mediatie. Dit was een enorm memorabele ervaring...
De Osho meditatie bestaat uit 5 fasen. In de eerste fase moesten we in de kleermakerszit meehummen met de mantra’s die werden gezongen. Dit heb ik wel vaker gedaan, dus dat was geen probleem. Netjes met m’n beentjes over elkaar humde ik een beetje mee met iets wat leek op wat er gezongen werd. Bij de volgende fase moesten we door onze neus met korte harde stoten in- en uitblazen. Daarbij mochten we onze handen gebruiken om kracht bij te zetten. Dit kan ik, dacht ik. Tot de meditatieleider het even demonstreerde... Ineens begon hij te snuiven als een paard en sloeg zijn handen woest op en neer als van klein kindje dat zijn zin niet krijgt. Dat er snot uit je neus vliegt, was niet erg, zei hij. Ik kreeg van Anshu zelfs een paar tissues voor het geval er onderweg iets mocht blijven hangen. Toen de gong luidde, mochten wij aan de slag. Ik volgde het voorbeeld en ging ook als een gek tekeer. Het was geen succes. Na een paar minuten kreeg ik pijn in de borst en werd ik duizelig. Ik besloot het snel af te bouwen en m’n krachten te sparen voor de volgende ronde. De volgende fase werd er niet minder ongemakkelijk op. In deze fase moesten we ons overgeven aan onze onderdrukte gevoelens. We mochten daarbij geluid maken, dansen, of wat we dan ook voelden. De oude kleine monnik voor me begon een beetje te dansen met z’n handjes omhoog, dus ik sloot mijn ogen en begon ook maar een beetje mee te deinen en te hummen. De anderen in de zaal hadden blijkbaar iets meer onderdrukte gevoelens, want die begonnen hard te kreunen en te schelden. Ik schrok ervan maar dacht: “Kom op An, laat je ook eens gaan”. Dus ik begon ook maar een beetje te steunen en liet me voorover zakken en hupte wat van mijn ene been op mijn andere been. De monnik bleef beheerst dansen maar de andere twee begonnen steeds harder te kreunen en zelfs te krijsen. Ik probeerde volgens de “Osho-manier” mijn ego aan de kant te zetten, maar ik werd toch een beetje afgeleid door het gekrijs van mijn buurman. Dus ging ik maar iets ruiger dansen om de aandacht te verleggen op mijzelf. Gelukkig was daar de volgende fase: met onze handen boven ons hoofd met de handpalmen maar boven moesten we al springend het oergeluid “hoe” produceren vanuit het diepst van ons lichaam. Terwijl ik het deed, kon ik het niet tegengaan om mezelf te vergelijken met een aap en af te vragen hoe het eruit zou zien voor een buitenstaander. Na wat uren leek te duren, gingen we bij de vierde fase gingen we gelukkig afbouwen en moesten we alleen maar stilstaan “in onze eigen energie”. Dat was meer mijn ding, lekker rustig. In de laatste fase gingen we de goeroe eren door te dansen. Ook hier volgde ik weer het voorbeeld van de oude monnik voor mij: lekker ingetogen.
Na afloop zei de meditatieleider dat het wel de nodige oefening kost om deze meditatie goed te kunnen beoefenen, gemiddeld zo’n 21 dagen. Nu beschouw ik mijzelf als een snelle leerling, maar ik mijzelf dit nog niet doen in 21 jaar. Uiteraard heb ik respect getoond en meegedaan, maar vanuit nuchter westers perspectief was het toch een bizarre vertoning. Alhoewel ik vanuit de yoga wel weet dat deze oefeningen functioneel kunnen zijn. Na afloop heb ik Anshu bedankt voor deze ervaring, maar toch maar wel eerlijk gezegd dat deze vorm van meditatie niet echt bij me past.
Verder heb ik een beetje door Patan gezworven de afgelopen dagen. Er is momenteel een festival gaande, genaamd het Rato Machhendranath festival. Dit is een festival dat ongeveer een maand duurt en dat in het teken staat voor de moesson die eind deze maand gaat beginnen. Het is ontzettend leuk om getuige te zijn van zoiets traditioneels.
Veel mensen vragen of ik nog veel zie van de aardbeving. Dat is zeker het geval. Waar ooit bezienswaardige tempels stonden, liggen nu hoopjes puin met een foto ernaast van hoe de tempel er ooit uit zag. Verder ligt er overal langs de wegen puin, zijn daken half ingestort of zijn mensen bezig met de wederopbouw. Niet alleen in het straatbeeld heeft de aardbeving het nodige aangericht, maar ook bij de mensen zelf. Ik heb meerdere mensen nu gesproken en velen van hen geven aan dat het gemiddeld zo’n drie maanden duurt voordat je het een beetje kwijt bent. Zo vertelde iemand dat hij nu veel sneller opschrikt van een trilling: ook als iemand een beetje met zijn benen zit te tegen de tafel zit te jutteren of als er een zware vrachtwagen voorbij rijdt. Als ik verhalen hoor over hoe het was, kan ik het me maar moeilijk een voorstelling maken van hoe het is geweest. Het schijnt dat bij zo’n hevige aardbeving de aarde zo trilt dat je niet meer kan lopen. Het is dan een kwestie van je maar ergens aan vastgrijpen en hopen op het beste. Wat zullen de mensen bang zijn geweest...
Ik ben inmiddels ook gestart met het vrijwilligerswerk op het schooltje. Het schooltje is gevestigd in een achterbuurtje en is voornamelijk bestemd voor de kinderen van arme families, die een betere school niet kunnen betalen. Zij zijn daardoor ook zeer verheugd met de komst van een blanke; volgens Amrit is dit goed voor hun aanzien. De school is slecht onderhouden en bij binnenkomst stinkt het enorm naar urine. Dit is in de eerste plaats omdat de riolering slecht werkt, maar ook omdat er hele jonge kinderen naar deze school gaan die nog niet zindelijk zijn. Het lessysteem is slecht georganiseerd. Er zijn 9 klassen, maar lang niet genoeg leraren. Ik heb er op dit moment maar een stuk of 3 gezien en deze geven ook niet comntinu les. De meeste klassen hebben dus weinig tot geen les gedurende de dag. De leeftijd van de kinderen varieert van 3 tot 15 jaar. Hun niveau Engels is moeilijk te peilen: het verschilt nogal onderling en ik vraag me soms af of ze weten wat ze zeggen. De kinderen zijn over het algemeen vrij verlegen, zeker zodra je een van hen de beurt geeft. Ze zijn wel enthousiast over mijn komst, al is het vanwege de taalbarriere wel lastig om ze mee te krijgen en om orde te houden.
De eerste dag vond ik dan ook niet zo leuk. Ik werd gelijk in mijn eentje voor de klas gezet zonder enige instructie. Met alles wat ik hierboven heb verteld, kun je misschien wel nagaan dat het een enorme chaos was. Ik heb van alles uit de kast getrokken om ze wat te leren en ze te entertainen. Op de momenten dat ik het echt niet meer wist, ging ik met ze naar buiten om te lummelen. Dat vonden ze fantastisch. Toch kwam ik de eerste dag niet enthousiast thuis. “Hoe ga ik in godsnaam die kinderen iets bijbrengen”, dacht ik. Ik sprak er over met Anshu en Amrit. Zij zeiden eigenlijk beide hetzelfde: “Het is voor hen al heel wat dat je er bent, dus wees gewoon met hen”. Dat zette mij wel weer even met beide Hollandse benen op aarde. Het is ook natuurlijk weer zoiets Westers om te denken dat je gelijk iets moet bereiken. Bovendien vertelde Amrit dat hij een deel van het geld van wat ik heb betaald aan PURE (de organisatie die mij heeft uitgezonden), zal besteden aan verbeteringen in de school. Hij gaat het waarschijnlijk investeren in betere sanitaire- of drinkwatervoorzieningen. Door met Amrit en Anshu te praten ging ik de tweede dag er al veel relaxter in. Misschien bereik ik dan wel niets met mijn lessen; het is zo’n dankbare ervaring om hier te zijn. Als ik de kinderen een compliment geef, glimmen ze van trots. Als ik ze dan ook nog de high-five geef, houden ze het bijna helemaal niet meer. Toen ik vandaag op mijn hurken met een van de kleintjes het alfabet ging oefenen en het hem zachtjes maar vastberaden op hoorde murmelen, kon ik wel janken van vertedering. En dat is waar ik uiteindelijk voor gekomen ben. Niet om iets te bereiken.
Ik ben inmiddels ingetrokken bij mijn gastvrouw. Ik woon nu in Patan in een van de betere wijken van Kathmandu waar veel expats wonen. Mijn gastvrouw heet Anshu. Anshu is 50 jaar oud en ze woont alleen. Ze ontvangt wel vaker vrijwilligers of studenten in haar huis, want ze spreekt goed Engels. Ze heeft rechten gestudeerd en ze heeft altijd voor goede doelen organisaties gewerkt zoals Plan Nepal. Anshu werkt nu niet meer, maar zet zich nog altijd in voor vrouwen. Ze heeft zelf het nodige meegemaakt en ervaren dat als je als vrouw niet altijd op een sociaal vangnet kunt rekenen in Nepal. Zeker niet als je - zoals zijzelf - gescheiden bent. Dat is vrij ongebruikelijk in Nepal, zo vertelde ze mij.
Anshu is een bijzondere vrouw in veel opzichten. Ze is ruimdenkend, modern en open. Haar vrijheid is haar alles. Ze is na haar scheiding alleen gebleven en ze vindt het heerlijk. Ze doet ook lekker waar ze zin in heeft en geeft er niet om als dit tegen de maatschappelijke normen ingaat. Zo zei Amrit dat ze een Nepalese maaltijd voor me zou bereiden bij aankomst, maar toen ik daar kwam stond er nog geen broodje op tafel. Toen Armit weg was, zei ze: “Kom gaan we ergens buiten de deur eten, ik heb zin in gefrituurde kip”. Ze heeft ook geen regels in huis, want ze wil dat ik vrij en onafhankelijk ben. Ze is een echte hippie. And I like it.
Anshu volgt een goeroe genaamd Osho. Osho pleit vooral voor zelf-realisatie en voor een leven in het hier en nu. Volgens Osho zit het ego (die wordt gevormd onder de druk van de maatschappelijke normen) de mensen in de weg om volledig te kunnen genieten van het leven. Dus volgens hem blokkeren de maatschappelijk normen/het ego de vrijheid van de mensen, waardoor ze niet gelukkig kunnen zijn. Toen ik vertelde dat ik mij ook bezighoud met boeddhisme, yoga en meditatie, drukte Anshu mij meteen een boek van deze beste man in mijn handen. Om mij meer te verdiepen in haar goeroe, ben ik afgelopen zondagochtend meegegaan naar een Osho mediatie. Dit was een enorm memorabele ervaring...
De Osho meditatie bestaat uit 5 fasen. In de eerste fase moesten we in de kleermakerszit meehummen met de mantra’s die werden gezongen. Dit heb ik wel vaker gedaan, dus dat was geen probleem. Netjes met m’n beentjes over elkaar humde ik een beetje mee met iets wat leek op wat er gezongen werd. Bij de volgende fase moesten we door onze neus met korte harde stoten in- en uitblazen. Daarbij mochten we onze handen gebruiken om kracht bij te zetten. Dit kan ik, dacht ik. Tot de meditatieleider het even demonstreerde... Ineens begon hij te snuiven als een paard en sloeg zijn handen woest op en neer als van klein kindje dat zijn zin niet krijgt. Dat er snot uit je neus vliegt, was niet erg, zei hij. Ik kreeg van Anshu zelfs een paar tissues voor het geval er onderweg iets mocht blijven hangen. Toen de gong luidde, mochten wij aan de slag. Ik volgde het voorbeeld en ging ook als een gek tekeer. Het was geen succes. Na een paar minuten kreeg ik pijn in de borst en werd ik duizelig. Ik besloot het snel af te bouwen en m’n krachten te sparen voor de volgende ronde. De volgende fase werd er niet minder ongemakkelijk op. In deze fase moesten we ons overgeven aan onze onderdrukte gevoelens. We mochten daarbij geluid maken, dansen, of wat we dan ook voelden. De oude kleine monnik voor me begon een beetje te dansen met z’n handjes omhoog, dus ik sloot mijn ogen en begon ook maar een beetje mee te deinen en te hummen. De anderen in de zaal hadden blijkbaar iets meer onderdrukte gevoelens, want die begonnen hard te kreunen en te schelden. Ik schrok ervan maar dacht: “Kom op An, laat je ook eens gaan”. Dus ik begon ook maar een beetje te steunen en liet me voorover zakken en hupte wat van mijn ene been op mijn andere been. De monnik bleef beheerst dansen maar de andere twee begonnen steeds harder te kreunen en zelfs te krijsen. Ik probeerde volgens de “Osho-manier” mijn ego aan de kant te zetten, maar ik werd toch een beetje afgeleid door het gekrijs van mijn buurman. Dus ging ik maar iets ruiger dansen om de aandacht te verleggen op mijzelf. Gelukkig was daar de volgende fase: met onze handen boven ons hoofd met de handpalmen maar boven moesten we al springend het oergeluid “hoe” produceren vanuit het diepst van ons lichaam. Terwijl ik het deed, kon ik het niet tegengaan om mezelf te vergelijken met een aap en af te vragen hoe het eruit zou zien voor een buitenstaander. Na wat uren leek te duren, gingen we bij de vierde fase gingen we gelukkig afbouwen en moesten we alleen maar stilstaan “in onze eigen energie”. Dat was meer mijn ding, lekker rustig. In de laatste fase gingen we de goeroe eren door te dansen. Ook hier volgde ik weer het voorbeeld van de oude monnik voor mij: lekker ingetogen.
Na afloop zei de meditatieleider dat het wel de nodige oefening kost om deze meditatie goed te kunnen beoefenen, gemiddeld zo’n 21 dagen. Nu beschouw ik mijzelf als een snelle leerling, maar ik mijzelf dit nog niet doen in 21 jaar. Uiteraard heb ik respect getoond en meegedaan, maar vanuit nuchter westers perspectief was het toch een bizarre vertoning. Alhoewel ik vanuit de yoga wel weet dat deze oefeningen functioneel kunnen zijn. Na afloop heb ik Anshu bedankt voor deze ervaring, maar toch maar wel eerlijk gezegd dat deze vorm van meditatie niet echt bij me past.
Verder heb ik een beetje door Patan gezworven de afgelopen dagen. Er is momenteel een festival gaande, genaamd het Rato Machhendranath festival. Dit is een festival dat ongeveer een maand duurt en dat in het teken staat voor de moesson die eind deze maand gaat beginnen. Het is ontzettend leuk om getuige te zijn van zoiets traditioneels.
Veel mensen vragen of ik nog veel zie van de aardbeving. Dat is zeker het geval. Waar ooit bezienswaardige tempels stonden, liggen nu hoopjes puin met een foto ernaast van hoe de tempel er ooit uit zag. Verder ligt er overal langs de wegen puin, zijn daken half ingestort of zijn mensen bezig met de wederopbouw. Niet alleen in het straatbeeld heeft de aardbeving het nodige aangericht, maar ook bij de mensen zelf. Ik heb meerdere mensen nu gesproken en velen van hen geven aan dat het gemiddeld zo’n drie maanden duurt voordat je het een beetje kwijt bent. Zo vertelde iemand dat hij nu veel sneller opschrikt van een trilling: ook als iemand een beetje met zijn benen zit te tegen de tafel zit te jutteren of als er een zware vrachtwagen voorbij rijdt. Als ik verhalen hoor over hoe het was, kan ik het me maar moeilijk een voorstelling maken van hoe het is geweest. Het schijnt dat bij zo’n hevige aardbeving de aarde zo trilt dat je niet meer kan lopen. Het is dan een kwestie van je maar ergens aan vastgrijpen en hopen op het beste. Wat zullen de mensen bang zijn geweest...
Ik ben inmiddels ook gestart met het vrijwilligerswerk op het schooltje. Het schooltje is gevestigd in een achterbuurtje en is voornamelijk bestemd voor de kinderen van arme families, die een betere school niet kunnen betalen. Zij zijn daardoor ook zeer verheugd met de komst van een blanke; volgens Amrit is dit goed voor hun aanzien. De school is slecht onderhouden en bij binnenkomst stinkt het enorm naar urine. Dit is in de eerste plaats omdat de riolering slecht werkt, maar ook omdat er hele jonge kinderen naar deze school gaan die nog niet zindelijk zijn. Het lessysteem is slecht georganiseerd. Er zijn 9 klassen, maar lang niet genoeg leraren. Ik heb er op dit moment maar een stuk of 3 gezien en deze geven ook niet comntinu les. De meeste klassen hebben dus weinig tot geen les gedurende de dag. De leeftijd van de kinderen varieert van 3 tot 15 jaar. Hun niveau Engels is moeilijk te peilen: het verschilt nogal onderling en ik vraag me soms af of ze weten wat ze zeggen. De kinderen zijn over het algemeen vrij verlegen, zeker zodra je een van hen de beurt geeft. Ze zijn wel enthousiast over mijn komst, al is het vanwege de taalbarriere wel lastig om ze mee te krijgen en om orde te houden.
De eerste dag vond ik dan ook niet zo leuk. Ik werd gelijk in mijn eentje voor de klas gezet zonder enige instructie. Met alles wat ik hierboven heb verteld, kun je misschien wel nagaan dat het een enorme chaos was. Ik heb van alles uit de kast getrokken om ze wat te leren en ze te entertainen. Op de momenten dat ik het echt niet meer wist, ging ik met ze naar buiten om te lummelen. Dat vonden ze fantastisch. Toch kwam ik de eerste dag niet enthousiast thuis. “Hoe ga ik in godsnaam die kinderen iets bijbrengen”, dacht ik. Ik sprak er over met Anshu en Amrit. Zij zeiden eigenlijk beide hetzelfde: “Het is voor hen al heel wat dat je er bent, dus wees gewoon met hen”. Dat zette mij wel weer even met beide Hollandse benen op aarde. Het is ook natuurlijk weer zoiets Westers om te denken dat je gelijk iets moet bereiken. Bovendien vertelde Amrit dat hij een deel van het geld van wat ik heb betaald aan PURE (de organisatie die mij heeft uitgezonden), zal besteden aan verbeteringen in de school. Hij gaat het waarschijnlijk investeren in betere sanitaire- of drinkwatervoorzieningen. Door met Amrit en Anshu te praten ging ik de tweede dag er al veel relaxter in. Misschien bereik ik dan wel niets met mijn lessen; het is zo’n dankbare ervaring om hier te zijn. Als ik de kinderen een compliment geef, glimmen ze van trots. Als ik ze dan ook nog de high-five geef, houden ze het bijna helemaal niet meer. Toen ik vandaag op mijn hurken met een van de kleintjes het alfabet ging oefenen en het hem zachtjes maar vastberaden op hoorde murmelen, kon ik wel janken van vertedering. En dat is waar ik uiteindelijk voor gekomen ben. Niet om iets te bereiken.
-
11 Mei 2016 - 07:06
Taner & Tessa:
Lieverd, wat heb je het weer mooi geschreven!
Wij zijn enorm trots op je! -
11 Mei 2016 - 07:15
Gerda:
Erg gelachen om meditatie met monnik. Voelt al zo anders, zelfs hier in Nederland. Laatste zin is zo waar Anne, je hoeft niks te bereiken. Soms is er gewoon "zijn" al genoeg. Kus! -
11 Mei 2016 - 08:49
Marco En Anja :
Weer prachtig geschreven Anne. Erg gelachen om de meditatie en de snottebellen van de monnik. Fijn dat je het ook goed kunt vinden met je gastvrouw. Op naar je volgende ervaring. Groetjes en kusjes van ons xxx -
11 Mei 2016 - 10:23
Anne:
Lief vriendinnetje,
Wauw wat een ervaringen. Ik kan mij goed voorstellen dat het vrij lastig is in het begin. Maar ik kan mij niet voorstellen dat mensen jou niet fantastisch vinden want je bent een lief leuk en uniek mens.
Geniet van de bijzondere dingen die je meemaakt en elke dag dat je weer complimentjes mag geven aan je leerlingen.
Je verhalen over het mediteren: hahahaha wat ben je toch een heerlijk mens..
Dikke kus -
11 Mei 2016 - 12:41
Daphne:
Wauw an wat een verhaal! Mooi dat zo'n kleintje die het alfabet oefend met je, zo'n indruk maakt. Haha wat zullen die kinderen een plezier hebben gehad met het lummelen met je! Heb bewondering voor je! Zet 'm op!! Enne blijf yoga maar gewoon op je eigen manier doen haha!! Liefs XXX -
11 Mei 2016 - 14:05
Annette Van Driel:
Geweldig. Ik zie het helemaal voor me hoe jij daar bezig bent met die meditatie. Wat kun je het toch leuk brengen. Ik heb er weer van genoten. Succes met het vrijwilligerswerk. Knap hoor hoe je dit doet.
-
11 Mei 2016 - 14:08
Tjerry:
Echt met aandacht je stukje gelezen! Ik heb gelachen bij het meditatie verhaal, ben zelf ook bezig met mediteren dus kan me ergens voorstellen hoe je toch graag wilde meegaan met de rest! En wat sluit je het verhaal wijs af, ik denk dat het heel fijn is dat je Anshu hebt als klankbord. Good luck lieve An! -
11 Mei 2016 - 17:05
Pa:
Hoi schatje, wat een prachtige ervaringen.
Maar vooral het laatste regeltje hakt er in, maar het is zo waar
-
11 Mei 2016 - 18:13
Ruud:
Ik ben erg trots op jou hoor,respect voor jou
Dit is gewoon een roeping Anne geweldig hoor,ik heb met monniken trainingen gedaan zoals zen ruim 20 jaar. Voor jou is het een droom die wordt verwezenlijk in werkelijkheid.
Anne ik blijf je volgen en bidden dat je veel kracht krijg en inspiratie wat ik ook heb meegemaakt in al die jaren.
Anne sucses het komt goed.
Ruud pukumas.nl
-
12 Mei 2016 - 20:04
Annie Harteman:
Hallo lieverd wat een prachtig verhaal heb je weer op gezet .vooral dat gespring met die monniken .Leuk hoe jij met die kinderen om gaat straks willen ze jou niet meer missen ?Nou lieverd lieve groetjes en lekkere kusjes van Oma en Wim Tot de volgende keer dag schatje -
12 Mei 2016 - 23:12
Marjolein:
Wat een prachtig verhaal weer Annie! Ook leuk om de reacties van alle lieve vrienden en familie te lezen! Je maakt echt geweldige dingen mee. Ik moet erg lachen om de
meditatie sessie!
Je laatste zin is zo waar. Ik ben ontzettend trots op wat en hoe je het allemaal doet. Fijn om te horen dat je zo goed wordt opgevangen en dat je met je Hollandse beentjes altijd het juiste pad weet te vinden!
Xx Marjolein -
12 Mei 2016 - 23:12
Marjolein:
Wat een prachtig verhaal weer Annie! Ook leuk om de reacties van alle lieve vrienden en familie te lezen! Je maakt echt geweldige dingen mee. Ik moet erg lachen om de
meditatie sessie!
Je laatste zin is zo waar. Ik ben ontzettend trots op wat en hoe je het allemaal doet. Fijn om te horen dat je zo goed wordt opgevangen en dat je met je Hollandse beentjes altijd het juiste pad weet te vinden!
Xx Marjolein -
15 Mei 2016 - 10:47
Lisa:
Wauw mijn lieve Annie.. Ik ben er een beetje stil van.. Vooral de laatste alinea komt binnen. Je schrijft echt zo puur en bovendien ben je zo'n mooi mens. Ik ben echt onwijs trots op je, ik kan het blijven zeggen!
Dikke kus Liesje -
18 Mei 2016 - 19:33
Annieharteman:
Hallo lieverd hoe is het met jou? Heb je het fijn bij die mevrouw en kan ze lekker koken? Papa is gisteren dinsdag middag bij mij komen kaarten met otje en Truus nou lieverd veel kusjes en groetjes .tot jou volgende bericht .dag lieverd oma en Wim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
