Ping Pong

Hoi lieve lezers!

Een nieuwe blog vanaf nieuwe bestemming. Afgelopen woensdag heb ik Sri Lanka verruild voor een nieuw avontuur: Thailand. In het totaal heb ik 4 weken in Sri Lanka rondgereisd. Dat is bizar snel gegaan. Het lijkt pas een week geleden dat ik mijn eerste rondje in Colombo liep!

Voordat ik aan deze reis begon, heb ik altijd geroepen dat ik nooit naar Thailand zou gaan. Ik wilde eigenlijk Thailand overslaan vanwege het massatoerisme en de drukte. Toch ben ik in Sri Lanka van gedachten veranderd. Ik hoorde veel positieve verhalen van andere reizigers en wat betreft spiritualiteit, yoga en meditatie is hier veel te ontdekken. Ook had ik na Sri Lanka zin in een “easy destination”. Sri Lanka bleek toch een zwaardere kluif voor mij te zijn dan van tevoren verwacht. Maar hierover later meer.

De laatste keer dat ik schreef, vertelde ik over mijn surfkunsten in Arugam Bay. Na deze Baywatch-taferelen ben ik doorgereisd naar Ella. Dit is een klein dorpje in de bergen omgeven door theeplantages. Het was er erg toeristisch, maar ik begrijp wel waarom: het was prachtig. Zo ver je kon kijken zag je theeplantages, mooie hoge bomen en nog meer groen. Met een leuk groepje reizigers hebben we daar Ella Rock beklommen voor een nog mooier uitzicht. Verder heb ik daar een theefabriek bezocht waar ze groene thee produceren. Het was een beknopte maar leerzame rondleiding, waarbij ik heb gezien hoe van de theeblaadjes aan de struik uiteindelijk de thee wordt gemaakt zoals wij hem kennen. Een leuke ervaring!
Vanuit Ella heb ik de welbekende treinroute genomen naar Kandy. Dit is een treinreis van 7 uur die bekend staat om het prachtige uitzicht rondom Ella. Op aanraden van de andere backpackers was ik in de deuropening gaan zitten, omdat je hier het mooiste uitzicht hebt en de trein zo langzaam rijdt dat dit verder geen problemen geeft. Net op het moment dat ik mijzelf had geinstalleerd in de deuropening met mijn voetjes over de rand, mijn ogen had gesloten en (zoals in de films) een keer diep adem had gehaald om te gaan genieten van alle schoonheid, werd ik door een klein Sri Lankaans conducteurtje op mijn schouder getikt. Blijkbaar was ik in de deuropening van de eerste klas gaan zitten. Er was in de verste verte niemand te zien en ik zat niemand in de weg, maar ik mocht helaas niet blijven zitten. Ik probeerde nog een pruillipje, maar hij was onverbiddelijk, dus droop ik af naar 2e klas. Deze was helaas bomvol en mijn enige optie om van het uitzicht te genieten, was door op mijn tenen te gaan staan en over de hoofden van mijn medereizigers te kijken. Zo heb ik drie uur lang geprobeerd het een en ander van de mooie omgeving te zien. Het was inderdaad prachtig, maar helaas niet de relaxte, bijzondere ervaring waarop ik had gehoopt!
Daarna ben ik begonnen aan de culturele driehoek: Kandy, Pollunaruwa en Anaradhapura, met tussenstops in Matale, Sigirya en Dambulla. De koningsteden zijn kort samengevat veel cultuur, boeddhisme, tempels, ruines en stoepa’s. In Matale heb ik de Spice Gardens bezocht. Dit zijn open tuinen waar ze gratis rondleidingen geven en vertellen hoe bepaalde kruiden groeien en gebruikt worden in Sri Lanka. Ik was helemaal in mijn element. Eigenlijk best wel beschamend dat wij in het Westen helemaal niet weten hoe onze levensmiddelen groeien. Zo had ik er geen idee van hoe peperkorrels aan de bomen groeien, hoe een gemberplant eruit ziet en waar kaneel vandaan komt. Andere kruiden en levensmiddelen die ik heb gezien zijn: koffie, cacao, rubber, kardemom, kurkuma, kruidnagel, aloe vera, vanille en curry leaves. Aan het eind van de tour werd je natuurlijk wel meegelokt naar hun winkeltje met “enkel natuurlijke middelen”. Ik was hiervoor al gewaarschuwd en mij was verteld dat deze producten helemaal niet zo natuurlijk zijn als dat ze pretenderen. Zo proberen ze alle vrouwen een natuurlijk ontharingsmiddel aan te smeren - zogenaamd gemaakt van de jungle lotus - waar gewoon Veet ontharingscreme in zit verwerkt. Ik vond het wel een grappig verhaal. Uiteindelijk heb ik niks gekocht en mijn gids maar een fooitje gegeven.
Ook Sigiriya is - net als Ella - een must als je van natuur houdt. Het is een en al groen en in het midden van het dorp zijn er twee grote rotsen die je kunt beklimmen voor een mooi uitzicht. Ik heb hier een fiets gehuurd en ben lekker door de natuur gaan fietsen. Ook ben ik de uitdaging aangegaan om de rots te beklimmen, maar dan de minder toeristische van de twee. Het verschil: de grote rots kost E30 en de kleine E3 met hetzelfde uitzicht! Bovenop de rots was ik nagenoeg alleen. Super machtig! Ik voelde me als Pinkeltje alleen op de wereld: nietig op deze grote rots, overal waar ik keek alleen maar groen, uitzicht op de nog grotere rots en een ontzettend stevige wind van de zijkant. Om dit moment voorgoed in me op te nemen heb ik daar, achter een struikje (om uit de wind te blijven) foto’s zitten nemen en om mij heen zitten koekeloeren. Een belevenis die ik altijd zal herinneren!

Hoewel ik prachtige dingen heb mogen zien, is Sri Lanka toch niet mijn meest favoriete bestemming. Althans, niet als meisje alleen. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, heb ik me regelmatig een “eenzame toerist” gevoeld. Als meisje alleen werd ik namelijk continu aangesproken door mannen. Mannen die naast me kwamen lopen, groepjes jongeren die me nariepen, tuktuk-chauffeurs die vaart minderden om even te kijken, kerels die me omgedraaid vanaf hun scooter nafloten: allemaal dagelijkse kost. “Hi baby, where are you going?”, hoorde ik zo’n 15 keer per dag. Ook maakten ze soms geluidjes met hun mond - wat ik niet goed in woorden kan beschrijven - maar wat klinkt als een kusgeluid en wat me doet denken aan het geluid dat je maakt om een hond te roepen. (Dat doen ze overigens niet alleen naar mij toe, maar ook naar elkaar, dus het zal hier wel gebruikelijk zijn.) Ook wordt staren niet als onbeleefd ervaren. Bij elk stukje blote huid - trouwens ook zonder blote huid - werd ik ongegeneerd aangegaapt. Sommigen deden niet eens de moeite om hun mond dicht te doen. In mijn eerste week, toen ik nog vers in Sri Lanka was en nog vriendelijk inging op vragen, heb ik zelfs een paar oneerbare voorstellen gehad. Vrij ongegeneerd en zonder inleiding of iets. Ik voelde me hierdoor behoorlijk beledigd. Alsof ik “gewillig” ben, omdat ik wit ben. Als ik er dan nog verleidelijk uitzag, zou ik het nog begrijpen. Maar een ding weet ik zeker: zonder make-up, met haar als stro, het zweet op mijn bovenlip, een backpack op mijn rug, een rugzak + grote cameratas op mijn buik en mijn ontzettende bergschoenen die afsteken tegen mijn bloemmetjesbroek, ben ik geen lekker wijf.

Zeker door die ervaring in mijn eerste week, ben ik mijzelf dan ook al snel af gaan sluiten van de mannelijke aanspraak. Elke keer als ik het weer probeerde, draaide het er toch altijd op uit dat ze meer van me wilden. En was het niet voor mijn telefoonnummer, dan was het wel om me iets te verkopen. Ik vond het best wel lastig om te dealen met het gevoel dat ik een lustobject en/of wandelende geldzak was. Ik zal niet zeggen dat ik mij onveilig heb gevoeld, maar ook niet altijd op mijn gemak. Ik was toch continu op mijn hoede. Als je dan tegelijkertijd van alles moet uitzoeken en regelen, en er aan alle kanten aan je getrokken wordt, is dat best wel zwaar. Zeker als je er dan alleen voor staat
Ik ben in Sri Lanka nauwelijks alleenreizigers tegengekomen. Het zijn voornamelijk stelletjes en gezinnen die daar rondtrekken. Opmerkelijk is dat al deze mensen zich juist wel heel veilig voelden in Sri Lanka en absoluut een andere ervaring hadden dan ik. Ik merkte zelf ook duidelijk het verschil als ik wel met andere mensen was. Ik denk ook dat het komt doordat ik hiervoor Nepal gewend was. De reizigers die op doorreis vanuit India kwamen, vonden Sri Lanka een enorme opluchting.

Dat ik mijzelf zo heb afgesloten vind ik nu achteraf wel jammer. Door niemand te vertrouwen, heb ik weinig contact gehad met locals, terwijl ik dat juist het leukste vind van het reizen. Waarschijnlijk heb ik ook mensen afgewezen die wel goede bedoelingen hebben gehad. Maar gelukkig heb ik ook genoeg positieve ervaringen gehad met lokale mensen! Een mooie ervaring was tijdens het festival in Kandy. Terwijl ik naar het festival stond te kijken, werd ik gewenkt door een familie om bij hen te komen zitten. Ik kocht wat te eten voor hen, en zij deelden op hun beurt weer met mij. Ook deelden we met een Fins koppel achter ons. Dit maakte blijkbaar wat los bij onze omgeving en de familie rechts van mij begon ook met het delen van hun eten. Het was een ontzettend leuke ervaring. Helaas begon de eerste familie - die mij had gevraagd om bij hen te komen zitten - wel weer hun handje op te houden toen ik op het punt stond om weg te gaan. Dat voelde weer als een ontzettende domper en voor even kon ik wel janken. Ik dacht echt dat het oprecht was. Maar ik schakelde snel om en besloot me te focussen op al het positieve die avond: de kindjes, de gezelligheid van het delen en de andere familie die mij zo veel had toegestopt.

Ik denk dat ik ook (te) hoge verwachtingen had van het boeddhisme in Sri Lanka. Of beter gezegd: andere verwachtingen wat betreft spiritualiteit in Sri Lanka. 90 procent van de bevolking is boeddhistisch. Het is misschien naief, maar met de (basis) kennis die ik heb van het boeddhisme, had ik verwacht dat de mensen hier allemaal zelfbeheerst en spiritueel zouden zijn. Dat je hier als vrouw zo veel wordt aangesproken - en ook echt oneerbare voorstellen krijgt - had ik dus echt niet verwacht. Ik voelde de spiritualiteit niet terug in mijn dagelijks contact met de mensen. En ook als ik hen er naar vroeg, hadden ze er eigenlijk niet zo veel over te vertellen. Ik voelde geen passie voor de religie, zoals ik dat in Nepal wel heb gevoeld bij de Hindu’s. Ook had ik verwacht dat yoga veel groter zou zijn in Sri Lanka, maar dat is dus totaal niet het geval. Mij is verteld dat de boeddhisten hier het zien als iets wat Hindu’s doen. Toevallig sprak ik een jongen uit Israel, die ook vrijwilligerswerk had gedaan in Nepal, en hij had precies dezelfde ervaring. Hij had ook niet bepaald de “Sri-Lanka fever” en miste de connectie die hij wel met Nepal en India wel had.

Nu dus maar eens kijken wat Thailand allemaal te bieden heeft. Hoewel ik dacht dat Bangkok te druk voor mij zou zijn, was ik toch wel onder de indruk. Er is zo veel te doen en te zien! Het doet me een beetje denken aan Hong Kong: groots, hip, vrouw-van-de-wereld-gevoel en druk. Op het gebied van horeca/foodservice doe ik hier zo veel inspiratie op. Ik heb nu afgelopen twee dagen voornamelijk door winkelcentra gelopen en over markten gestruind en ik word helemaal blij van al die mooie concepten, leuke foodtrucks en het lekkere eten en drinken.

Het hoogtepunt van Bangkok was toch wel het Red Light District. Hoewel wij Nederlanders wel wat gewend zijn, vond ik het toch best heftig. Ik wist niet goed of ik moest lachen of moest huilen. Overal waar ik naar binnen keek, zag ik vrouwen in veel te kleine broekjes op verhogingen zwiepend aan glimmende palen. Om de vijf meter werd ik aangesproken of ik soms een showtje bij wilde wonen. “Ping pong, ping pong, miss?”, hoorde ik van alle kanten. Het gekke is, dat dit vaak gewoon hele “huisvader-achtige” types waren. Geen gladde pooiers ofzo. Een snelle blik op de “menukaart” leerde mij dat er heel wat verschillende showtjes werden gegeven. Ik heb lang getwijfeld of ik er eentje wilde zien. Aan de ene kant wilde ik die ervaring wel beleven, maar aan de andere kant wilde ik deze markt het niet supporten. Uiteindelijk wonnen mijn principes het van mijn nieuwsgierigheid.
In het midden van het Red Light district was er een night market met allemaal souveniers en nep-spul. Hier zag ik ook gewoon kinderen rondhuppelen; die waren blijkbaar wel gewend aan deze grote mensen dingen. Aan het eind van de straat stond een klein tempeltje, waar ik mensen zag bidden en wat kleine offers zag brengen. Wat een contrast!
Een paar straten verderop was de gaybuurt. In eerste instantie werd ik er wel vrolijk van: ik werd warm onthaald door een stel travestieten en om mij heen zag ik mensen die zich vrij voelde om te zijn wie ze willen zijn. Alleen maar mannen overigens, er waren geen vrouwen te bekennen. Mijn vrolijkheid verdween toen ik een paar oudere mannen met jonge jongens zag. Dit gaf toch een naar gevoel. Dit kon geen echte liefde zijn. Ik werd gevangen door een blik van een jonge jongen die naast een oudere man op de bank zat. Ik bestelde een drankje en ging in de buurt zitten en observeerde het stel vanaf en afstandje. Wat ik zag, was behoorlijk triest: een jonge jongen die duidelijk niet op zijn gemak was met de hand van de westerse man op zijn been. Hij keek naar me en glimlachte onbeholpen. Zijn lichaamstaal sprak boekdelen: hij was nerveus en hij wilde dit niet. Terwijl ik met pijn in het hart wegkeek van de situatie, streek er een barman (homo) naast mij neer, die blijkbaar geamuseerd was dat er een vrouw in zijn kroeg zat. Hij vroeg wat ik kwam doen. Ik zei dat ik veel wilde verhalen had gehoord over Bangkok en dat ik het met eigen ogen wilde zien. Hij zei dat als ik meer wilde zien, dat ik dan ergens naar binnen moest, achter gesloten gordijnen, want dat zou pas echt vuurwerk zijn. Ik bedankte vriendelijk en vroeg hem hoe het werkt als je “iets wilt” en wees daarbij discreet op het stel dat ik had zitten bekijken. Nadat hij mij een paar voorstellen had gedaan (of ik misschien een she-male wilde proberen), kwam de aap uit de mouw wat betreft de nerveuze jongen: hij was nieuw en hetero. Voor 500 Bat (ongeveer 12,50) mocht ik hem hebben. Toen werd het me iets te overweldigend. Ik sloeg gauw mijn drankje achterover, lachte nog een keer naar de nerveuze jongen en ben met een knoop in mijn maag vertrokken. Ik wist niet zo goed wat ik er van moest vinden. Aan de ene kant vind ik het mooi als mensen vrij kunnen zijn wie ze willen zijn, maar niet als het tenkoste gaat van een ander. De aanblik van die jongen stond op mijn netvlies.

Ik ben inmiddels vertrokken naar het noorden, naar Chiang Mai. Helaas is mijn Thailand avontuur niet zo layback begonnen als ik had gehoopt. Dag 2 ontwaakte ik met het nieuws dat er aanslagen waren gepleegd in het zuiden. Ik was wel even uit het veld geslagen, maar ik besloot toch de drukte een beetje op te zoeken, om te zien hoe het aanvoelde. In Bangkok merkte ik er niks van en de grootte van de stad doet het je ook wel weer relativeren: de kans dat je door een tuktuk van de sokken gereden wordt, is nog altijd groter. Ik voel me hier zo veilig, ik kan me bijna niet voorstellen dat zoiets hier zou gebeuren. Toch kun je nooit voorzichtig genoeg zijn, dus voorlopig voor mij geen kustplaatsen richting het zuiden. Ik vermijd verder een beetje het hart van drukke plaatsen en ik ben op mijn hoede.

Ik ben al weer langer dan drie maanden onderweg. Mijn reishonger bijna gestild. Eerder dan verwacht, moet ik eerlijk zeggen. Maar ik verlang naar huis. Ik verlang naar mijn bed, de supermarkt, koffie, havermout, yoghurt, kaas, soep, salades, een wasmachine en mijn klerenkast. Ik verlang naar het gemak van de dagelijkse dingen, het hebben van regemaat en het hebben van een eigen plekje. Maar vooral verlang ik er natuurlijk naar om weer thuis te zijn bij degene van wie ik hou!
Ik verwacht dan ook dat dit mijn laatste blog zal zijn. Tenzij ik nog echt gekke dingen mee ga maken. In ieder geval allemaal bedankt voor het lezen en voor het reageren. Het is leuk om te merken dat ik het niet voor niets doe!

Tot snel!

Liefs x