Namaste
Blijf op de hoogte en volg Anne
07 Mei 2016 | Nepal, Kathmandu
Hallo lieve allemaal!
Ik ben er! Ik ben in Nepal!
Na een lange tijd geroepen te hebben dat ik graag een keer alleen op reis wilde, ben ik dan nu eindelijk de uitdaging aangegaan. Afgelopen woensdag ben ik in mijn eentje op het vliegtuig gestapt. Eindbestemming: Nepal.
Op de dag van vertrek was ik verrassend rustig. Pas op het moment van afscheid nemen kreeg ik een knoop in mijn maag die direct door naar boven schoot naar een brok ik mijn keel. Afscheid nemen is altijd een momentje waarop je denkt: Waarom doe ik dit? Waarom moet ik naar de andere kant van de wereld terwijl mijn hart bij deze mensen ligt? Maar na het afscheid had ik er direct weer zin in en als een volleerd reiziger was ik binnen 10 minuten bij de gate.
Bij de gate zag ik nog meer backpackers. Althans backpack look-a-like like me: grote schoenen, fluroriserende rugzakken en flodderbroeken. Er was wel een duidelijk verschil: zij waren veelal in stelletjes. En ik was alleen. Ik voelde me een ontzettende bad ass. Ik was dan ook bijna te groot voor de gateslurf toen ik mocht boarden. Ik liep er doorheen als Naomi Cambell over de runway. “I AM FUCKING DOING THIS”, dacht ik stiekem.
De vlucht an sich was al best een avontuur te noemen. Ik vloog met Qatar Airways en moest dus overstappen op Qatar. De overstap op Qatar was op zijn zachtst gezegd strak gepland.
Ik had wel verwacht dat een overstap van 50 minuten krap zou worden, maar ik dacht: als het niet kan, bieden ze het ook niet aan op internet. Nou, verkeerd gedacht! Ik landde om 1.05 op Qatar en mijn vlucht naar Kathmandu zou 1.10 starten met boarden. Toen we 1.23 nog geen slurf aan het vliegtuig hadden, voelde ik toch wel wat vochtige vlekjes onder mijn oksels opkomen. Maar ik bleef nog redelijk relaxed. Ik had er het volste vertrouwen in dat ze wel een gate dichtbij zouden hebben uitgezocht voor de transfer. Eenmaal eruit stonden er allemaal mannen in Qatar Airways outfit met een A4tje te roepen waar iedereen heen moest. Ik sprong naar voren en riep: Kathmandu! Ik zag een klein beetje paniek in de ogen bij de man toen hij terug riep: Gate E23, RUN! Door de veelzeggende blik van deze meneer wist ik dat ik serieus aan de late kant was en dat ik al mijn running skills uit de kast moest trekken. Zigzaggend tussen de mensen door en springend over hun bagage hen rende ik naar het eind van de gang van die wel 100 km leek te zijn. Met frisse moed kwam ik de hoek om zetten - want ik dacht dat ik er was - maar trof een mierenhoop van mensen aan die stonden te wachten voor tassencontrole. Hyperventilerend stond ik perplex naar het tafereel te kijken.Tassencontrole, nu? Seriously? Ik rende naar een klein in pak gehuld mannetje toe en legde hem driftig uit dat dit sneller moest. Hij gaf me gelukkig voorrang. Na de controle zette ik - met de tas nog half open - het weer op een hollen. Ondanks de stress bleef ik vertrouwen hebben dat het niet ver meer kon zijn. “Ze zullen toch wel een gate dichtbij hebben uitgekozen?”, bleef er door mijn hoofd gaan. NOT! Ze hadden voor de gelegenheid een gate de andere kant van Qatar gepakt. Als een kip zonder kop - onbekend met het vliegveld - zocht ik naar routeaanwijzingen en hield ik alle vervoerskarretjes aan die ik zag. "Bring me to the gate! I'm late!" Vier karretjes en wat maagzuur verder had ik het juiste "normale personenvervoer karretje" gevonden. Hij bracht mij zo ver mogelijk. Gelukkig kwam ik onderweg lotgenoten tegen, dus kreeg ik er weer vertrouwen in dat het vliegtuig wel zou wachten. Gelukkig is het allemaal goedgekomen en zaten ik en mijn lotgenoten om 5 over 2 in het vliegtuig dat om 10 over 2 zou vertrekken. Living on the edge baby!
Eenmaal aangekomen op het vliegveld stond Amrit mij op te wachten. Amrit is de locale coordinator van de organisatie waar ik vrijwilligerswerk voor ga doen. Hij kwam met een big smile en open armen op mij aflopen en legde een (echte) bloemenkrans om mijn hals. Hij stelde mij gelijk op het gemak en begon in de auto te vertellen over Kathmandu en wat we zagen. Hij bracht mij naar het hostel en zou me later die dag weer op komen halen om te gaan eten een kleine standswandeling te maken. Ik ben die middag zelf ook even een klein eindje gaan wandelen. Ik kon namelijk niet wachten om foto’s te gaan maken. Ik merkte aan mezelf dat ik nog wel een klein beetje bang was om ver te gaan. Ik voelde me op dat moment iets minder bad ass. Het verkeerd was een chaos: fietsen, auto’s, scooters en motors rijden kriskras door elkaar heen en er was niet echt een voetgangerspad. Ik heb het dus maar bij een klein rondje gehouden en wachtte op Amrit voor het eten.
Amrit heeft mij inmiddels al veel verteld over de Nepalese cultuur en over de stad Kathmandu. Het is super interessant om dingen te bespreken met iemand uit het land zelf. Amrit is gelukkig erg open over allen en ook nieuwsgierig naar mijn verhaal. Amrit is zelf getrouwd met een Nederlandse vrouw - iets wat erg ongebruikelijk is in Nepal. Hij heeft verteld over het kastenstelsel en hoe er eigenlijk van je verwacht wordt dat je binnen je eigen klasse blijft. Toen Amrit thuis kwam met zijn Nederlandse vrouw, werd dit ook niet meteen geaccepteerd. Het is lastig geweest, maar het heeft hem veel gebracht, zei hij. Hij vind de mentaliteit en de manier van leven van zijn Nederlandse vrouw verdieping geven aan zijn eigen leven.
Tegelijkertijd is Amrit gek op zijn land en de cultuur. De meeste mensen in Nepal zijn Hindu, maar er zijn ook boeddhistische tempels te vinden. Amrit vertelt alles wat hij weet over de religies, de verschillende goden en de gebruiken en rituelen om deze te eren. Hij heeft me meegenomen naar verschillende tempels om zijn verhalen meer te laten leven. Ik kan het helaas niet navertellen, want er zijn veel goden en elke god heeft ook nog eens een stuk of 10 reincarnaties. Helemaal fantastisch om te horen natuurlijk, dat wel!
Aangezien ik zelf erg nieuwsgierig ben naar het boeddhisme heeft Amrit mij gister meegenomen naar de Monkey Temple voor zonsondergang. Dit was behoorlijk indrukwekkend. Niet alleen de tempel zelf maar ook de rit hiernaartoe: op de scooter. In het begin kreeg ik een beetje opvliegertjes van het verkeer dat op je in lijkt te rijden, maar ik raakte er al snel aan gewend. Amrit weet uiteraard heel goed wat hij doet en hij reed heel rustig. De Monkey Temple was prachtig. De tempel ligt vrij hoog dus vanaf daar heb je mooi uitzicht over Kathmandu Valley. Ik voelde me op en top in mijn element daarboven: het uizicht, de zonsondergang, de apen, hummende boeddhistische mantra muziek op de achtergrond en naast mij een prachtig Nepaleesje die me aankeek of ik een alien was. Mijn camera heeft overuren gedraaid.
De tempel helaas is aardig beschadigd door de aardbeving. Zo stonden er verschillende buddha beelden in kooien geplaatst, omdat de altaren waar ze voorheen opstonden zijn verwoest door de aardbeving. De Monkey Temple heeft zijn naam te danken aan alle apen die er zijn te vinden. Het is bizar hoe dichtbij ze durven te komen. Een van de apen was zelfs zo brutaal om de kokos bij Amrit uit zijn handen te trekken. En nog de tanden laten zien ook!
Na de Monkey Temple zijn Amrit en ik gaan eten bij een lokaal restaurantje. Daar heb ik voor het eerst chapati mijn handen gegegeten. Ik denk dat ik wel kan wennen aan het eten hier!
Vandaag heb ik Rens ontmoet. Rens is 3 jaar geleden naar Nepal geemigreerd. Het is leuk om vanuit Nederlands perspectief te horen hoe de Nepalese cultuur is. Hij vertelde mij hetzelfe als Amrit: hij is gek op de mensen en de cultuur, maar het frustreert hem ook dat Nepal niet ontwikkelt vanwege de corruptie. De Nepalezen komen hier niet tegen in opstand. Ze halen hun schouders op en zeggen: Wat kunnen we doen? Rens vertelde dat zodra buitenlanders zich politiek gaan mengen in de situatie dat ze het land uit worden gezet. Dus ook hij kan hier weinig tegen doen als alleen accepteren.
Veel mensen vragen mij om een eerste indruk. Ik vind dat altijd lastig om snel een oordeel te vormen. Van wat ik nu heb gezien en gehoord is Nepal een mooi land met een rijke cultuur en warme mensen. Ik kan wel begrijpen waarom veel backpackers zo enthousiast zijn over het land. Veel backpackers die ik heb gesproken die hier tijdelijk zijn, zeggen nu al dat ze terug willen komen. De Nepalezen zijn vriendelijk en open. Ik heb nog geen vervelende straatverkopers gehad. Als je nee zegt, dan houden ze gelijk op. Of ze trekken je in ieder geval niet naar binnen zoals in sommige grote steden. Iedereen die ik vraag of Nepal veilig is, beaamt dit meteen. Zoals Rens zei: “Ik draag al 3 jaar de portomonnee in mijn achterzak, en nog nooit heeft iemand het aangeraakt”. Natuurlijk moet je als toerist altijd op je hoede zijn, maar ik voel mij niet onveilig. Ik word hooguit een beetje aangekeken, maar nooit lastig gevallen.Ook het verkeer begin ik door te krijgen. Er is slecht 1 regel: maak geen ongelukken. Juist hierdoor is iedereen heel erg op zijn hoede. Er wordt ook niet hard gereden, want dat kan simpelweg niet. Ik ben benieuwd hoe ik er over een maand tegenaan kijk, als ik meer heb gezien en gedaan. Vanavond ga ik voor het eerst naar mijn gastgezin. Of nouja, gezin, het is een alleenstaande vrouw die mij opvangt. Ze heeft een heel diner voor me voorbereid zegt Amrit, dus ik ben benieuwd. Jullie horen nog van me!
Namaste to you all!
(Mensen begroeten hier elkaar met Namaste, wat iets betekent als “Het licht in mij, eert het licht in jou”)
Ik ben er! Ik ben in Nepal!
Na een lange tijd geroepen te hebben dat ik graag een keer alleen op reis wilde, ben ik dan nu eindelijk de uitdaging aangegaan. Afgelopen woensdag ben ik in mijn eentje op het vliegtuig gestapt. Eindbestemming: Nepal.
Op de dag van vertrek was ik verrassend rustig. Pas op het moment van afscheid nemen kreeg ik een knoop in mijn maag die direct door naar boven schoot naar een brok ik mijn keel. Afscheid nemen is altijd een momentje waarop je denkt: Waarom doe ik dit? Waarom moet ik naar de andere kant van de wereld terwijl mijn hart bij deze mensen ligt? Maar na het afscheid had ik er direct weer zin in en als een volleerd reiziger was ik binnen 10 minuten bij de gate.
Bij de gate zag ik nog meer backpackers. Althans backpack look-a-like like me: grote schoenen, fluroriserende rugzakken en flodderbroeken. Er was wel een duidelijk verschil: zij waren veelal in stelletjes. En ik was alleen. Ik voelde me een ontzettende bad ass. Ik was dan ook bijna te groot voor de gateslurf toen ik mocht boarden. Ik liep er doorheen als Naomi Cambell over de runway. “I AM FUCKING DOING THIS”, dacht ik stiekem.
De vlucht an sich was al best een avontuur te noemen. Ik vloog met Qatar Airways en moest dus overstappen op Qatar. De overstap op Qatar was op zijn zachtst gezegd strak gepland.
Ik had wel verwacht dat een overstap van 50 minuten krap zou worden, maar ik dacht: als het niet kan, bieden ze het ook niet aan op internet. Nou, verkeerd gedacht! Ik landde om 1.05 op Qatar en mijn vlucht naar Kathmandu zou 1.10 starten met boarden. Toen we 1.23 nog geen slurf aan het vliegtuig hadden, voelde ik toch wel wat vochtige vlekjes onder mijn oksels opkomen. Maar ik bleef nog redelijk relaxed. Ik had er het volste vertrouwen in dat ze wel een gate dichtbij zouden hebben uitgezocht voor de transfer. Eenmaal eruit stonden er allemaal mannen in Qatar Airways outfit met een A4tje te roepen waar iedereen heen moest. Ik sprong naar voren en riep: Kathmandu! Ik zag een klein beetje paniek in de ogen bij de man toen hij terug riep: Gate E23, RUN! Door de veelzeggende blik van deze meneer wist ik dat ik serieus aan de late kant was en dat ik al mijn running skills uit de kast moest trekken. Zigzaggend tussen de mensen door en springend over hun bagage hen rende ik naar het eind van de gang van die wel 100 km leek te zijn. Met frisse moed kwam ik de hoek om zetten - want ik dacht dat ik er was - maar trof een mierenhoop van mensen aan die stonden te wachten voor tassencontrole. Hyperventilerend stond ik perplex naar het tafereel te kijken.Tassencontrole, nu? Seriously? Ik rende naar een klein in pak gehuld mannetje toe en legde hem driftig uit dat dit sneller moest. Hij gaf me gelukkig voorrang. Na de controle zette ik - met de tas nog half open - het weer op een hollen. Ondanks de stress bleef ik vertrouwen hebben dat het niet ver meer kon zijn. “Ze zullen toch wel een gate dichtbij hebben uitgekozen?”, bleef er door mijn hoofd gaan. NOT! Ze hadden voor de gelegenheid een gate de andere kant van Qatar gepakt. Als een kip zonder kop - onbekend met het vliegveld - zocht ik naar routeaanwijzingen en hield ik alle vervoerskarretjes aan die ik zag. "Bring me to the gate! I'm late!" Vier karretjes en wat maagzuur verder had ik het juiste "normale personenvervoer karretje" gevonden. Hij bracht mij zo ver mogelijk. Gelukkig kwam ik onderweg lotgenoten tegen, dus kreeg ik er weer vertrouwen in dat het vliegtuig wel zou wachten. Gelukkig is het allemaal goedgekomen en zaten ik en mijn lotgenoten om 5 over 2 in het vliegtuig dat om 10 over 2 zou vertrekken. Living on the edge baby!
Eenmaal aangekomen op het vliegveld stond Amrit mij op te wachten. Amrit is de locale coordinator van de organisatie waar ik vrijwilligerswerk voor ga doen. Hij kwam met een big smile en open armen op mij aflopen en legde een (echte) bloemenkrans om mijn hals. Hij stelde mij gelijk op het gemak en begon in de auto te vertellen over Kathmandu en wat we zagen. Hij bracht mij naar het hostel en zou me later die dag weer op komen halen om te gaan eten een kleine standswandeling te maken. Ik ben die middag zelf ook even een klein eindje gaan wandelen. Ik kon namelijk niet wachten om foto’s te gaan maken. Ik merkte aan mezelf dat ik nog wel een klein beetje bang was om ver te gaan. Ik voelde me op dat moment iets minder bad ass. Het verkeerd was een chaos: fietsen, auto’s, scooters en motors rijden kriskras door elkaar heen en er was niet echt een voetgangerspad. Ik heb het dus maar bij een klein rondje gehouden en wachtte op Amrit voor het eten.
Amrit heeft mij inmiddels al veel verteld over de Nepalese cultuur en over de stad Kathmandu. Het is super interessant om dingen te bespreken met iemand uit het land zelf. Amrit is gelukkig erg open over allen en ook nieuwsgierig naar mijn verhaal. Amrit is zelf getrouwd met een Nederlandse vrouw - iets wat erg ongebruikelijk is in Nepal. Hij heeft verteld over het kastenstelsel en hoe er eigenlijk van je verwacht wordt dat je binnen je eigen klasse blijft. Toen Amrit thuis kwam met zijn Nederlandse vrouw, werd dit ook niet meteen geaccepteerd. Het is lastig geweest, maar het heeft hem veel gebracht, zei hij. Hij vind de mentaliteit en de manier van leven van zijn Nederlandse vrouw verdieping geven aan zijn eigen leven.
Tegelijkertijd is Amrit gek op zijn land en de cultuur. De meeste mensen in Nepal zijn Hindu, maar er zijn ook boeddhistische tempels te vinden. Amrit vertelt alles wat hij weet over de religies, de verschillende goden en de gebruiken en rituelen om deze te eren. Hij heeft me meegenomen naar verschillende tempels om zijn verhalen meer te laten leven. Ik kan het helaas niet navertellen, want er zijn veel goden en elke god heeft ook nog eens een stuk of 10 reincarnaties. Helemaal fantastisch om te horen natuurlijk, dat wel!
Aangezien ik zelf erg nieuwsgierig ben naar het boeddhisme heeft Amrit mij gister meegenomen naar de Monkey Temple voor zonsondergang. Dit was behoorlijk indrukwekkend. Niet alleen de tempel zelf maar ook de rit hiernaartoe: op de scooter. In het begin kreeg ik een beetje opvliegertjes van het verkeer dat op je in lijkt te rijden, maar ik raakte er al snel aan gewend. Amrit weet uiteraard heel goed wat hij doet en hij reed heel rustig. De Monkey Temple was prachtig. De tempel ligt vrij hoog dus vanaf daar heb je mooi uitzicht over Kathmandu Valley. Ik voelde me op en top in mijn element daarboven: het uizicht, de zonsondergang, de apen, hummende boeddhistische mantra muziek op de achtergrond en naast mij een prachtig Nepaleesje die me aankeek of ik een alien was. Mijn camera heeft overuren gedraaid.
De tempel helaas is aardig beschadigd door de aardbeving. Zo stonden er verschillende buddha beelden in kooien geplaatst, omdat de altaren waar ze voorheen opstonden zijn verwoest door de aardbeving. De Monkey Temple heeft zijn naam te danken aan alle apen die er zijn te vinden. Het is bizar hoe dichtbij ze durven te komen. Een van de apen was zelfs zo brutaal om de kokos bij Amrit uit zijn handen te trekken. En nog de tanden laten zien ook!
Na de Monkey Temple zijn Amrit en ik gaan eten bij een lokaal restaurantje. Daar heb ik voor het eerst chapati mijn handen gegegeten. Ik denk dat ik wel kan wennen aan het eten hier!
Vandaag heb ik Rens ontmoet. Rens is 3 jaar geleden naar Nepal geemigreerd. Het is leuk om vanuit Nederlands perspectief te horen hoe de Nepalese cultuur is. Hij vertelde mij hetzelfe als Amrit: hij is gek op de mensen en de cultuur, maar het frustreert hem ook dat Nepal niet ontwikkelt vanwege de corruptie. De Nepalezen komen hier niet tegen in opstand. Ze halen hun schouders op en zeggen: Wat kunnen we doen? Rens vertelde dat zodra buitenlanders zich politiek gaan mengen in de situatie dat ze het land uit worden gezet. Dus ook hij kan hier weinig tegen doen als alleen accepteren.
Veel mensen vragen mij om een eerste indruk. Ik vind dat altijd lastig om snel een oordeel te vormen. Van wat ik nu heb gezien en gehoord is Nepal een mooi land met een rijke cultuur en warme mensen. Ik kan wel begrijpen waarom veel backpackers zo enthousiast zijn over het land. Veel backpackers die ik heb gesproken die hier tijdelijk zijn, zeggen nu al dat ze terug willen komen. De Nepalezen zijn vriendelijk en open. Ik heb nog geen vervelende straatverkopers gehad. Als je nee zegt, dan houden ze gelijk op. Of ze trekken je in ieder geval niet naar binnen zoals in sommige grote steden. Iedereen die ik vraag of Nepal veilig is, beaamt dit meteen. Zoals Rens zei: “Ik draag al 3 jaar de portomonnee in mijn achterzak, en nog nooit heeft iemand het aangeraakt”. Natuurlijk moet je als toerist altijd op je hoede zijn, maar ik voel mij niet onveilig. Ik word hooguit een beetje aangekeken, maar nooit lastig gevallen.Ook het verkeer begin ik door te krijgen. Er is slecht 1 regel: maak geen ongelukken. Juist hierdoor is iedereen heel erg op zijn hoede. Er wordt ook niet hard gereden, want dat kan simpelweg niet. Ik ben benieuwd hoe ik er over een maand tegenaan kijk, als ik meer heb gezien en gedaan. Vanavond ga ik voor het eerst naar mijn gastgezin. Of nouja, gezin, het is een alleenstaande vrouw die mij opvangt. Ze heeft een heel diner voor me voorbereid zegt Amrit, dus ik ben benieuwd. Jullie horen nog van me!
Namaste to you all!
(Mensen begroeten hier elkaar met Namaste, wat iets betekent als “Het licht in mij, eert het licht in jou”)
-
07 Mei 2016 - 12:30
Marjolein:
Annie! Geweldig om je eerste avonturen te horen! Het is net alsof je naast me zit omdat je zo heerlijk schrijft met al je uitdrukkingen en levendige beschrijvingen van situaties! Goed om te horen dat je zo fijn bent ontvangen! Je foto's zijn ook prachtig!
Ik kijk weer uit naar je volgende verhaal!
Xx Marjo -
07 Mei 2016 - 12:30
Marjolein:
Annie! Geweldig om je eerste avonturen te horen! Het is net alsof je naast me zit omdat je zo heerlijk schrijft met al je uitdrukkingen en levendige beschrijvingen van situaties! Goed om te horen dat je zo fijn bent ontvangen! Je foto's zijn ook prachtig!
Ik kijk weer uit naar je volgende verhaal!
Xx Marjo -
07 Mei 2016 - 12:35
Tjerry:
Heel leuk Anne! Ben benieuwd wat er allemaal op je pad gaat komen! :) veel liefs -
07 Mei 2016 - 13:06
Laura S:
Wat schrijf je toch geweldig en wat is het fijn om zo toch wat mee te krijgen van je reis! Ben blij dat je toch weer een blog bijhoudt :)
Ben benieuwd naar je gast'gezin', maar als ze direct heel uitgebreid voor je kookt, kan dat alleen maar goed zitten!
"Vier karretjes en wat maagzuur verder"...haha zelfs als je aan de andere kant van de wereld zit, lukt het je om me te laten lachen!
Dikke vette kussen -
07 Mei 2016 - 13:19
Gerda:
Hoi Anne, maar goed dat ik er niet bij was als stress kikker en maar goed dat ik dit niet wist -
07 Mei 2016 - 13:20
Gerda:
Raar had een heel verhaal getypt maar komt er niet op -
07 Mei 2016 - 13:35
Valerie:
Lieve An, het is net alsof we weer richting Tokyo gaan, toen hebben we ook zo ontzettend hard moeten rennen om het vliegtuig te halen haha..! Ben blij dat het allemaal goed is gekomen en dat de eerste indrukken goed lijken, ik hoop dat je een super lieve gastvrouw hebt :) Ben alweer benieuwd naar je volgende verhaal, geniet ervan!!! -
07 Mei 2016 - 15:00
Mary:
Prachtig geschreven Anne,wat een mooi avontuur om dit allemaal mee te maken.Ik hoop dat je bij een heel fijn gast gezin komt.En ben benieuwd naar je volgende reisverslag.Succes -
07 Mei 2016 - 15:10
Margo:
Super super super vet Anne! En wat kan jij goed schrijven zeg... Ik blijf je zeker volgen!! Veel plezier en let goed op jezelf! Namaste! -
07 Mei 2016 - 15:11
Taner & Tessa:
Lief, lief zusje!
Wij vinden jou ook echt enorm bad ass. Zo trots!
We hopen dat je reis je alles gaat brengen waar je op hoopt.
We genieten van je verhalen, fijn dat je een blog bijhoudt.
Pas goed op daar hè, want we kunnen je niet missen hoor!
Liefs en dikke kussen van ons -
07 Mei 2016 - 15:15
Laura:
Lieve anne,
Wat een heerlijk verhaal en blij dat je veilig bent aangekomen.
Je vertelt het alsof ik naast je zit en dat is zo fijn.
Ik ben zo trors op je! Ga er lekker van genieten want ik kan al niet meer wachten om mijn volgende reis te gaan maken.
Heel veel dikke kussen -
07 Mei 2016 - 15:49
Daphne:
Lieve Anne!
Wat een avontuur jeetje! Je hebt het maar mooi geflikt! Je hebt mooi geschreven, fijn zo'n blog kunnen we je toch een beetje in de gaten houden. Benieuwd hoe je gastgezin is. Heel veel plezier en wees voorzichtig!! Dikke kus -
07 Mei 2016 - 16:47
Tanja:
Super gaaf zeg,wat kun jij mooi vertellen je kunt er zo een boek over schrijven prachtig geniet er nog van groetjes van ons!!!! -
07 Mei 2016 - 18:00
Arnold En Etha. :
Anne, we lezen je reisverslag met heel veel belangstelling . Goed dat je dit doet !
Pas goed op jezelf en blijf ons boeien met je mooie ervaringen .
Liefs van ons .
, -
07 Mei 2016 - 19:13
Dick En Sien:
Sprak je laatst op Gwen's verjaardagsfeestje over je plannen. En plotseling ben je al daar! Heel goed! Als je iets echt wilt, gewoon doen! Namaste, Dick en Sien. -
07 Mei 2016 - 20:03
Annette Van Driel:
Anne, fijn te horen dat je goed bent aangekomen. Je avontuur is al goed begonnen. Wat een toestand in Qatar! Gelukkig is het allemaal goed gekomen. Ben blij voor je dat je goed bent opgevangen en dat je het goed met die man kan opschieten. Dat is ook altijd spannend, voor het zelfde geldt klikt het niet. Ik heb genoten van je verslag en verheug
me nu al op de volgende. Ik wens je heel veel plezier en succes.
groetjes van Annette -
07 Mei 2016 - 20:11
Roel! :
Hoi Ann, jammer dat ik bij de controle uit je backpack gehaald ben. Nu zal je het alleen moeten doen, maar dat gaat je vast wel lukken. Ik zal je stukjes weer met plezier lezen net als de vorige reizen. Met mijn (jouw) Boedha in de hand. Veel plezier, doe voorzichtig en hopelijk heb je een prachtige tijd daar.
Groetjes Roel! -
08 Mei 2016 - 00:41
Anja:
Anne geweldig weer zoals je schrijft zo levendig !! De 1e dag al weer heel wat meegemaakt. Veel plezier en xxxxjes van ons allemaal !! -
08 Mei 2016 - 12:24
Annieharteman:
Hallo Anne wat een mooi verhaal heb je geschreven wij hebben er van genoten ik ben echt trots op je dat je zo,n reis alleen bent gaan maken. Ik hoop dat je het goed naar je zin hebt.Veel liefs van oma en Wim en goed opletten en uitkijken he? Tessa heeft mij gisteren geholpen met mij op Safari te zetten.Kusjes en tot het volgende bericht dag Schatje -
08 Mei 2016 - 20:02
Eefje:
Wat een herkenbaar verhaal lieve Anne! En wat een respect heb ik voor jou! Vertrouwen is het enige dat je nodig hebt en jij leeft dat meis....Nepal zit diep in mijn hart en ik weet zeker dat dat voor jou ook zal gaan gelden....je hoeft het alleen maar open te stellen....alle goeds en veel liefssss Eef... -
10 Mei 2016 - 10:15
Femke:
Lieve Ann,
Wat een leuk verhaal en wat heb je al veel gezien en mee gemaakt in korte tijd! Dat belooft wat voor de rest van je reis :) Je enthousiasme straalt er vanaf, echt fijn om te lezen.
Ben trots op je!!
Liefs Femmie -
10 Mei 2016 - 10:30
Lisa:
Oooohhh mijn lieve annie, wat een fantastisch verhaal! Ik moet ontzettend hard lachen om je Naomi Campbell runway show in de 'slurf' van Schiphol: YOU'RE F*CKING DOING THIS and I'm SO SO SO proud of you!
Geniet van alle mooie en indrukwekkende dingen die je gaat zien en beleven! Ik kijk nu al weer uit naar je volgende reisverhaal!
Dikke kus XXXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
