Poon Hill

Namaste lieve mensen!

Terwijl ik deze blog schrijf, zit ik met een overheerlijk bakje koffie aan het prachtige meer van Pokhara. Koffie drinken en typen zijn op dit moment de enige bewegingen die ik kan maken. verder weigeren al mijn spieren dienst. Ik heb namelijk een drie daagse trekking door de bergen achter de rug. Wel een fantastische ervaring met ups en downs; zowel in de weg als in mijn humeur. Maar hierover later meer!

Even terug in de tijd. Ik heb de afgelopen weken vrij regelmatig geleefd door het vrijwilligerswerk. Ik heb me helemaal overgegeven aan de rust en regelmaat en heb dan ook niet veel ondernomen in mijn vrije tijd. Maar natuurlijk heb ik niet helemaal stil gezeten! Zo ben ik enige tijd geleden naar Pashupatinath geweest. Dit is de plek waar de heilige Bagmati rivier stroomt en waar mensen worden gecremeerd. Je kunt het hele tafereel bijwonen: hoe de oudste zoon zich wast in de rivier, hoe het lijk wordt gewassen, hoe het lijk in doeken wordt gewikkeld, hoe het vervolgens naar de brandstapel wordt gebracht en hoe de zoon uiteindelijk het vuur aansteekt. Volgens de traditie moet het lijk binnen 4 uur worden verbrand, zodat de ziel de aarde niet verlaat. Dit heeft alles te maken met het het feit dat Hindu’s geloven in reïncarnatie. Veel rituelen voor, tijdens en na de crematie zijn gericht op een voorspoedige reïncarnatie. Nadat het lijk is verbrand, wordt de as verstrooid in de heilige rivier. Na de crematie moeten de familieleden 10 dagen rouwen, waarbij ze witte kleding dragen en sober eten. De sobere levensstijl die ze dan aannemen zou hen een moment van bezinning moeten geven om zo goed te kunnen rouwen om de persoon die ze zijn verloren. Na deze periode van 10 dagen, kunnen zij het leven weer voorzetten zoals gewoonlijk.
Het is natuurlijk wel bizar om dit alles als toerist te aanschouwen. Daar zat ik dan: in fleurige outfit, met mijn zonnebril op m’n kop en mijn veel te grote camera om m’n nek, te kijken naar andersmans verdriet om het verlies van een dierbare. Het is helemaal naar om te beseffen dat degene die het ritueel van verbranden uitvoerde, hoogstwaarschijnlijk de zoon was van degene op de brandstapel. Ik zou er niet aan moeten denken dat het mijn pappie of mammie zou zijn.Het was een gekke maar bijzondere ervaring.

Inmiddels heb ik het vrijwilligerswerk afgerond. Ik kijk met een goed gevoel terug op mijn vrijwilligerswerk. Hoewel ik voor mijn gevoel maar een beetje heb aangemodderd, heb ik toch mooie dingen mogen ervaren in deze tijd. Hoe mooi is het als die kleine hummeltjes met de handjes tegen elkaar voor je komen staan om “Namaste” te zeggen. Ik heb ook wel wat kleine “euforische momentjes” gehad. Zo is het me gelukt om sommige meisjes wat meer te openen. De meisjes zijn over het algemeen erg verlegen en voelen zich geïmponeerd door de jongens. Bescheidenheid voor vrouwen wordt tenslotte als iets moois gezien in de cultuur. In de oudste klas zat een meisje - Yenisha - die maar geen antwoord gaf op de vragen die ik haar stelde. Ik bleef het toch proberen, zonder haar te veel te pushen en haar te blijven complimenteren voor elke poging. Tot ze op een gegeven moment op stond om een van de jongens te verbeteren die het volgens haar bij het verkeerde eind had. Mijn hart maakte een sprongetje. Eindelijk, daar was ze! In mijn gedachte spoot ik confetti en hing ik de vlag uit.
Ook de sportmaterialen en spelletjes die ik voor ze had gekocht vielen in de smaak, met als absoluut hoogtepunt het spelletje memories. Ook het springtouw was in trek. Ik heb hier samen met de leraressen erg lol om gehad. Touwtje springen is blijkbaar een hele kunst. Zo was er een meisje die maar niet haar benen boog bij het springen. Ze leek wel een potlood met haar armen strak langs het lichaam. Een ander meisje hield continu haar adem in met gebalde vuistjes van opperste concentratie om vervolgens halverwege de slappe lach te krijgen. Uiteindelijk is het ons gelukt om alle kinderen redelijk te laten touwtje springen. Oefening baart kunst, zo blijkt maar weer!
Met de oudere klas heb ik de laatste weken de lessen goed op kunnen vullen. Door te vragen waar zij behoefte aan hadden, kwam ik er achter dat ze nauwelijks geschiedenislessen krijgen. Ook actualiteiten worden niet echt besproken. In de laatste lessen heb ik ze actualiteiten uit de krant laten vertalen (voor mijn informatie), discussies hierover laten voeren en heb ik ze geschiedenislessen gegeven over onderwerpen die wij leren op hun leeftijd. Zo wisten ze bijvoorbeeld niets over de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust. Blijkbaar waardeerde ze het wel, want ik kreeg van hen zelfs een kadootje: een zelf geknutseld boekje met informatie over Nepal en de cultuur. “Thanks to Anna ma’am”, stond er achterop. Hartverwarmend.
Misschien was het niet van hoogstaande kwaliteit wat ik heb gedaan, maar ik heb het in ieder geval geprobeerd. Dat is genoeg. Het heeft mij in ieder geval wel inzichten gegeven in de cultuur. Niet alleen door informatie die ik kreeg vanuit de presentaties en door vragen te stellen, maar ook door gewoon met ze om te gaan. Het interessant om te zien hoe de kids geconditioneerd zijn. Zo vroeg een van de kinderen bijvoorbeeld tot welke klasse ik behoorde in mijn land. Toen ik hem vertelde dat wij geen kastensysteem hebben in Nederland, keek hij mij aan alsof hij water zag branden.

Op mijn laatste dag werd ik overspoeld met liefde. Het begon toen een jongetje uit de vierde klas een tekening voor me had gemaakt. Hij had in het midden een groot hart eruit geknipt en daaromheen allemaal lieve dingen geschreven. Als kers op de taart had hij er een chocolaatje op geplakt. Het snot liep me bijna uit de neus van vertedering. Later op de dag kreeg ik nog meerdere tekeningen in mijn handen gedrukt. Een meisje had er op haar allerbeste Engels opgeschreven: “You are going to butiful place. I am not going to butiful place.”. Auw, pijnlijke waarheid. Het is namelijk zo dat het gros van de kids en de leraressen nog nooit in Pokhara is geweest. Terwijl dit voor toeristen vanzelfsprekend de eerstvolgende bestemming is na Kathmandu.
Later op de dag gaf een van de leraressen me een mini schilderijtje van buddha. Ook een andere lerares (het zusje van de andere) had een buddha beeldje voor me meegenomen. Het was hun namelijk opgevallen dat ik geïnteresseerd was in het boeddhisme. Zo attent! Ik werd er stil van. Ik kon maar niet vaak genoeg zeggen hoe blij ik ermee was. Blijkbaar was de oudste klas hierdoor geïnspireerd, want die hadden ook twee buddha beeldjes gekocht. In het laatste uur hadden de oudere klassen zich verzameld om te zingen en te dansen. Ontzettend schattig, want de kinderen (vooral de meisjes) zijn heel verlegen en durven dat niet goed. Toen ik dacht dat het klaar was, werd me gevraagd om nog even te blijven om te wachten op de directeur. Even later werd ik een soort van “gehuldigd” en kreeg ik een Nepalese sarong en zelfs bokaal met daarbovenop een grote buddha en met de tekst: “A token of love”. Een beetje beduusd ging ik naar huis met vier buddha’s, een bokaal een sarong en tientallen tekeningen. Het idee dat al deze mensen moeten krabben om rond te komen, maar toch investeren in afscheidskadootjes voor iemand die maar een maand is geweest. Dit was wel erg veel liefde en warmte voor een stugge westerling als ik.

Vrijwel direct daarna ben ik naar Pokhara vertrokken. Pokhara is een toeristisch vakantieplaatsje. Pokhara ligt helemaal niet zo ver van Kathmandu af, maar is door het verkeer en het wegdek toch 6 a 7 uur rijden. Pokhara staat bekend om het meer met de gekleurde bootjes. Het is een enorm meer en wordt omringd door bergen en op heldere dagen zijn zelfs de sneeuwtoppen zichtbaar. Dit geeft een magisch plaatje. Het was maar de vraag of ik dit allemaal ook zou gaan zien, aangezien de moesson over het land trekt. Gelukkig - en daar heb ik echt geluk mee gehad - heb ik de hele week goed weer gehad.

Veel toeristen komen ook naar Pokhara om vanuit hier een meerdaagse trekking te doen door de bergen. Zo heb ik mij ook laten verleiden tot een trekking, zoals ik hierboven al beschreef. Ik was het eigenlijk niet van plan, maar ik ontmoette een Canadees meisje die mij enthousiast maakte. Zij haakte uiteindelijk af, maar ik besloot het avontuur toch aan te gaan. Dan maar alleen (met gids). Mijn onderbuik gevoel zei dat ik het moest doen. Ik heb de Poon Hill trekking gedaan. Dit is en trekking waar eigenlijk vier dagen voor staat, maar ik heb hem in drie dagen gelopen (geen aanrader overigens). Het was een behoorlijk pittige trekking. De eerste dag heb ik ongeveer 9 km gelopen, waarbij ik 1000 meter ben gestegen. Dit klinkt misschien niet heftig, maar mijn kuiten vonden van wel. De tweede dag heb ik 6 km gelopen en ben ik weer 1000 meter gestegen. Op het hoogste punt waren we op een hoogte van ongeveer 3200 meter. Het is mooi om te zien hoe sterk het lichaam en de geest zijn, en hoe dit samenwerkt. Telkens als je lichaam weigert, praat je geest er je doorheen. Nog maar een uurtje, nog maar een paar kilomter... Opgeven is (letterlijk) geen optie en dus gehoorzaamt het lichaam. Op sommige momenten voelde ik me zo sterk! Ik was trots op mijn lichaam. De derde dag was het hoogtepunt: om 4 uur zijn we opgestaan om de zonsopgang op Poon Hill te gaan bekijken. Het was ontzettend spannend of we helder zicht zouden krijgen in verband met de moesson. Ik wist dit wel voordat ik eraan begon, maar toch doe je het daar wel voor. De gids zou alle Hindu goden aanroepen, zei hij. Toen we begonnen was het enigszins bewolkt, dus ik hield mijn hart vast. Eenmaal boven trok het gelukkig open en hadden we een prachtig uitzicht op de bergen. Wat een mazzel!
Ik begon natuurlijk als een dolle hond foto’s te schieten. Ik probeerde alle mogelijke standen op mijn camera en mijn gids en ik gingen op alle mogelijke manieren met de bergen op de foto. Daarna kocht ik in alle euforie een veel te dure Nepalese thee voor mij en mijn gids om het te vieren en om de handen een beetje op te warmen. Pas daarna nam ik even de tijd om echt eens goed in me op te nemen wat ik zag. En toen gebeurde het opeens. Boem. Tranen. Waarom ik zo overvallen werd door emoties, weet ik niet precies. Sowieso van spanning of de trip wel de moeite waard zou zijn geweest en de blijdschap dat dit wel het geval was. Maar ook dacht ik aan thuis: aan pap, mam en mijn zusje die mij zo onvoorwaardelijk steunen in deze reis. Ik dacht aan de rest van mijn familie en mijn naaste vrienden op wie ik zo heb kunnen bouwen afgelopen tijd. Ook dacht ik aan oma Truusje met wie ik dit zo graag had willen delen. Zij had het allemaal prachtig gevonden. Als je 5 a 6 uur loopt per een dag in complete stilte, heb je veel tijd om na te denken. Het was een hoogtepunt op alle fronten: fysiek, mentaal en spiritueel.
Ik werd op dat moment alleen omringd door toeristen dus het was niet bepaald het moment om de emoties de vrije loop te laten gaan. Dus ik herpakte me snel, slikte de brok in de keel weg en met een vinger onder de neus om het water enigszins tegen te houde, liep ik terug naar mijn gids om hem koeltjes mee te delen dat ik klaar was voor de daling. Zo vervolgden we onze weg weer naar beneden: 13 km en een daling van 2000 meter. Eenmaal beneden leidden mijn benen een eigen leven. Ik had totaal geen controle meer over mijn knieën. Maar wat was het het waard geweest!

Morgen ga ik weer terug naar Kathmandu om te beginnen aan het volgende avontuur. Ik heb besloten het land nog niet uit te gaan, maar een andere (innerlijke) uitdaging aan te gaan. Ik start 15 juni met een beginnersopleiding tot yoga docente. Het is een instap cursus van 200 uur, die 28 dagen duurt. Het is een opleiding die behoorlijk wat discipline vergt. Het is lichamelijk redelijk heftig, maar ook mentaal wordt er wel wat van je gevraagd. De dagen beginnen om 06.00 uur en eindigen rond 20.00; en dat zes dagen in de week. Aangezien het yogacentrum wat hoger in de bergen is gelegen, en het hier om 7 uur al donker wordt, zal ik dus ook weinig meer zien dan de muren van het gebouw en de binnenkant van mijn ogen. Ook de wifi is beperkt, het eten is vegetarisch en GEEN koffie (!!!). Dat wordt afkicken en detoxen op alle fronten. Naast het oefenen van de houdingen, worden er ook workshops en colleges verzorgd over anatomy, filosofie en psychologie. Zo leer je dus niet alleen de asana’s (houdingen) correct uit te voeren, maar leer je ook de hele achterliggende gedachte ervan.
Ik kijk er ontzettend naar uit. Ik denk dat het best wel een pittige ervaring gaat worden. Je wordt op zo veel vlakken uitgedaagd. Een confrontatie met mijzelf zit er dik in. Maar ik kijk er ontzettend naar uit!

Hoe langer ik hier ben, hoe meer het besef groeit dat ik ontzettend veel geluk heb om dit te kunnen doen. Toen ik vertelde dat ik naar Pokhara ging op school - in de veronderstelling dat elke Nepalees daar wel eens geweest is - keken de leraressen me smachtend aan dat ze daar ook wel eens heen zouden willen. Met een klein schokje werd ik weer even met beide westerse beentjes op de grond gezet. Wat ik doe, is niet voor iedereen is weggelegd. En dat geldt niet alleen voor de Nepalezen, maar ook voor sommigen in mijn directe omgeving thuis. Toch ontvang ik zoveel lieve berichtjes van iedereen. Berichtjes waaruit oprechte interesse en steun blijkt voor wat ik doe, zonder afgunst voor het feit dat ik het kan doen. Het wordt me gegund en dat is fijn. Bedankt daarvoor. Soms is een beetje afstand nodig om te overzien wat je hebt.

Veel liefs vanuit het magische Pokhara
X