Ayubowan!

Ayubowan lieve lezers!

Daar ben ik weer! Na een poosje radiostilte, dacht ik dat het wel weer eens tijd werd voor een blog. Inmiddels ben ik een certificaat “qualified yoga-teacher” rijker en ben ik al weer twee weken op mijn nieuwe bestemming: Sri Lanka.

De yoga-opleiding was behoorlijk pittig. Er werd lichamelijk, maar vooral mentaal veel van ons gevraagd. We ademden de hele dag yoga. Per dag hadden we twee uur vrije tijd, maar deze was dan eigenlijk bedoeld voor zelfstudie. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de eerste twee weken deze twee uurtjes voornamelijk gebruikte voor een siesta. Meestal bij de zesde dag - de dag voor de rustdag - begon mijn lichaam te protesteren. Spierpijn, keelpijn, vermoedheid en pijnlijke gewrichten. Toch is het mij nooit te veel geworden. Ik deed het met plezier. Ik ging voor mijn gevoel snel vooruit, dus dat was een goede motivatie. Ik vond hetgeen wat ik leerde over yoga ook enorm interessant. Zo heb ik mij nooit echt beseft dat er een hele folosofie achter yoga schuilgaat; dat het meer een levenstijl is, zoals een religie. Ik heb het eigenlijk altijd gezien als een gezonde vorm van beweging, als een sport. De oorspronkelijke yoga (ashtanga) zoals ooit beschreven door Patanjali, gaat nauwelijks over de yogahoudingen (asana’s) zoals wij die kennen. Dat is slechts een onderdeel van de yogafilosofie. Hij beschreef meer over het doel in het leven en hoe men dat kan bereiken. Dit begint bij het moraal van de mens en de yogafilosofie kent dan ook enkele ethische regels. Naast de ethische regels, is er ook nog de controle van de ademhaling voor de energiebalans in je lichaam. Daarna pas komen de yogahoudingen. De yogahoudingen zijn ervoor bedoeld om je lichaam in topconditie te brengen, zodat je vervolgens (oneindig) lange tijd in meditatiehouding kunt blijven zitten. Het doel is uiteindelijk om verlichting (samadhi) te bereiken. Dit is een soort trance waarin je het diepste van je ziel ziet.
Oke, dat laatste is een beetje onbereikbaar voor ons westerlingen, dus voorlopig verdiep ik mij in de wat meer oppervlakkige yoga. Wat mij het meeste heeft gefascineerd tijdens de studie is de yoga-opvatting over hoe lichaam en geest samenhangen. Dat al het negatieve dat je denkt, voelt of in je onderbewustzijn speelt, uiteindelijk vast gaan zitten in je lichaam. Zo sla je trauma’s bijvoorbeeld op in je heupen, slaat stress-/verdrietgerelateerde emoties vaak op je maag en krijg je pijnlijke schouders als je (te) veel verantwoordelijkheid neemt. Dit zijn blokkades die worden gevormd doordat de energiebalans wordt verstoord. Op het moment dat de energie wordt geblokkeerd, word je langzaamaan ziek. Dit begint met misschien een klein kwaaltje, maar breidt zich steeds verder uit als je er geen aandacht aan geeft, aangezien alles in je lichaam op elkaar is ingespeeld. De geest raakt dan “gewend” aan de blokkade en programmeert deze als het ware, waardoor hij in stand wordt gehouden, als in automatisme. Een voorbeeld is bijvoorbeeld het optrekken van je schouders in stressvolle situaties: grote kans dat je nog steeds opgetrokken schouders hebt in ontspannen toestand. Het regelmatig doen van yoga, ademhalingsoefeningen en bewustwording van je lichaam zouden blokkades los maken en/of de energiebalans weer herstellen. Ik weet verder niet in hoeverre alles wetenschappelijk bewezen is, maar ik geloof er heilig in.

Naast het kennen van de filosofie, het volgen van de ethische regels, het doen van yogahoudingen en ademhalingsoefeningen, moet je je als yogini regelmatig te “reinigen”. Dan bedoel ik niet alleen het buitenkantje, maar ook de binnenkant. Zo moesten wij elke ochtend onze neus reinigen. Daarvoor hang je hoofd een beetje scheef, laat je zout water door het ene neusgat stromen, totdat het er aan de andere kant uitkomt. Daarna moet je het leegsnuiten. Dit is een aardige snottige bedoeling. Ook hebben we twee keer onze maag gereinigd. Hiervoor drink je vier a vijf grote glazen zout water op je hurken, om deze vervolgens (staand) weer uit te kosten door een vinger in je keel te stoppen :). Zout water drinken is ontzettend naar, dus dat kotsen, dat wil wel. De kunst is om je vingers in je keel te houden, zodat het er als een fontein uitkomt. Ik had mijn vingers amper nodig :).
Het absolute hoogtepunt van de reinigingstechnieken - en tegelijkertijd dieptepunt van mijn yoga avontuur - was de complete darmreiniging. Hierbij drink je continu grote glazen zout water, afgewisseld met het doen van een korte serie yogahoudingen om het water naar beneden te stuwen, totdat het er aan de onderkant in waterige vorm uitkomt. Ik vond het van tevoren wel een tof idee dat ik in staat zou zijn om mijn eigen lichaam te reinigen, dus ik keek er naar uit om de proef op de som te nemen. De uitvoering was iets minder tof. Normaal gesproken zou je na 7 a 8 glazen enigszins “druk moeten gaan voelen”. Bij mij ging dat natuurlijk niet zo soepel. Na 12 glazen zout water gedronken te hebben, had ik druk op alle gaten, behalve de juiste. Terwijl de anderen een voor een de zaal verlieten en terug kwamen met een voldane en opgeluchte grijns, stond ik daar koortsachtig nog mijn houdingen te doen. Gelukkig waren er met mij nog twee andere meisjes bij wie het ook niet zo soepel ging, anders had ik het waarschijnlijk sneller opgegeven. Op een gegeven moment voelde ik me namelijk knap ziek. Het zweet gutste van mijn lijf, mijn maag stond op knappen en ik voelde me onzettend misselijk. Na 13 glazen (ongeveer 5 liter) moesten wij ook stoppen met drinken, want te veel water is uiteraard gevaarlijk. Het enige wat we nog konden doen was de serie houdingen doen om het water nog meer naar beneden te stuwen. Net op het punt dat ik wilde huilen van ellende en de handdoek in de ring wilde gooien, gaf mijn lichaam mee. Ik zal niet nog verder in details treden, maar ik kan vertellen dat het een enorme opluchting was. De dagen daarna mochten we weinig eten. Dit moesten we opnieuw opbouwen, omdat de darmen moesten herstellen. We kregen enkel een soort van rijstsoepje met water en zonder kruiden of zout dat naar papier smaakte. Al met al was het een bijzondere ervaring. Waarschijnlijk wel een eenmalige. Ik vond het cool om een keer meegemaakt te hebben, maar ik zie het niet voor me om dit in mijn vrije tijd te gaan doen.

Aan het eind van de cursus moesten we natuurlijk ook examen doen. We moesten vier examens afleggen; pranayama (ademhalingsoefeningen), een workshop van voor vier houdingen, een uur durende les met yogahoudingen en een filosofieles. Dit is pittiger dan het klinkt. Voornamelijk de pranayamales was een pain in the ass voor alle studenten. Het klinkt heel suf, maar er is heel veel waar je aan moet denken. Het lastigste in het tellen: je moet verschillende maten houden en je moet in verschillende dimensies tellen (aantal seconden, aantal rondes bijv.) Als je dan zelf niet deelneemt, en je ook nog rondloopt om de houdingen van de deelnemers te verbeteren, raak je snel het ritme kwijt. Toch ging mijn pranayama les bijzonder goed, Het geven van yogales is op een andere manier lastig. Je moet van elke houding weten wat het voor het lichaam doet en wanneer mensen deze niet kunnen uitvoeren vanwege gezondheidsredenen. Ook moet je ervoor waken dat mensen de houding goed aannemen. En natuurlijk heb je dan nog het niveauverschil en alternatieven die je daar op moet kunnen geven. Al met al vergt dit dus nog behoorlijk wat kennis. Daar moest ik de laatste week nog even flink voor in de boeken!

Tijdens mijn examens merkte ik dat ik het ontzettend leuk vond om te doen. Ik stond verassend relaxed voor de klas en ik vond het leuk om de mensen door de les te leiden met mijn kennis en er mijn eigen draai aan te geven. Het werd ook goed ontvangen door mijn medestudenten en de goeroe. Dus grote kans dat ik hier nog in verder ga!

Na de examens heb ik nog een paar hele fijne dagen gehad in Kathmandu met drie andere studenten van de opleiding. Daarna was het dan toch echt tijd om het land te gaan verlaten na tweeenhalve maand voor de volgende bestemming. Ik kijk met een goed gevoel terug op mijn tijd in Nepal. Eigenlijk heb ik niet gek veel gezien van het land, maar ik heb er wel zeker een hele innerlijke reis gemaakt. Ik vond het wel een heel fijn land om te reizen, dus wie weet ga ik er ooit naar terug om meer te zien!

De volgende bestemming was Sri Lanka! Ik heb voor Sri Lanka gekozen, omdat het boeddhisme hier de grootste religie is en ik daar toch nog graag meer over wil weten. Ook hoorde ik van andere studenten van de yoga opleiding dat het prachtig zou moeten zijn. De foto’s van de natuur en de mooie stranden hebben uiteindelijk de doorslag gegeven.

Ik ben nu wel “echt” backpacken: van plek naar plek reizen om zo veel mogelijk te zien. Dat gesjouw met die backpack vind ik nog niet echt ideaal. Zeker niet omdat het hier knap heet is. Ik heb al een paar keer op het busstation gestaan dat ik van het kastje naar de muur werd gestuurt met 35 graden hitte en dat zware ding op mijn rug. Dan vraag je je soms wel even af waar je mee bezig bent.
Ik ben vanuit de hoofdstad langs de zuidkust naar het oosten gereisd met het openbaar vervoer. Het openbaar vervoer is niet ideaal, maar de omgeving maakt het absoluut waard. Het was een prachtige route met witte stranden aan de ene kant en veel groen aan de andere kant. Ik vind Sri Lanka tot nu toe nog een beetje Afrika achtig aan doen. De mensen zijn ook vrij donker en hebben ook wat bredere neuzen, al zit daar ook wel weer verschil in. De mensen zijn wel vriendelijk en nieuwsgierig. Maar dat zijn voornamelijk de mannen en ik vind het vaak wel lastig in te schatten of ze gewoon aardig zijn, of iets van me willen omdat ik een vrouw alleen ben.

Ik heb tot nu toe drie stops gemaakt. De eerste stop was in Galle, een klein pitoresk plaatsje aan zee. Het was er ontzettend mooi. Hier zie je nog de nodige overblijfselen van de tijd dat Sri Lanka een Nederlandse kolonie was. Het was best cool, maar ook raar om te zien. Zo stond ik in eens voor een Nederlands hervormde kerk in het midden van het stadje.
Na Galle ben ik doorgereisd naar Tangalle, naar een afgelegen strandje. Aangezien het in het zuiden laagseizoen is, kon ik hier (voor Sri Lankaanse standaarden) redelijk goedkoop verblijven in een klein bungalowparkje met bamboehutjes. Ik heb hier een super fijn verblijf gehad. Er was bijna niemand op het strand, dus ik voelde me bijna alleen op de wereld. Ook het eten was echt fantastisch. Als je curry bestelde - Sri Lanka’s specialiteit - haalde ze de kokosnoten “vers” uit de boom.
Na deze luxe ben ik doorgereisd naar Arugam Bay, in het oosten van het land. Dit is een uitgelezen surfplaats rond deze tijd van het jaar, dus hier is het wel erg druk. Uiteraard ben ik zelf ook op de surfplank gesprongen. Ik krijg les van een Sri Lankaanse jongen, die zijn vak erg serieus neemt. Hij wil graag het beste voor zijn studenten, dus hij neemt ons overal mee naartoe waar het niet al te druk is. Zo nam hij ons de eerste les mee naar Panama beach. Dit is een afgelegen strandje een paar kilometer verderop. Het was super gaaf om daar te zijn. Zo ver je keek zag je alleen maar strand en er waren maar een paar mensen. Het surfen ging ook gelijk een stuk beter!
Verder heb ik hier in Arugam Bay nog een lagoon safari gedaan. Met zonsopgang vertrokken we met een bootje vanuit de baai om door de mangroves te varen. Hier zagen we olifanten zichzelf wassen en allerlei vogels. Dat was een super mooie ervaring. Ik wil morgen of overmorgen een grote safari maken in een natuurpark hier verderop. Ik hoop dat dat net zo’n fantastische ervaring wordt als in Afrika destijds!

Veel mensen vragen mij welk land ik leuker vind: Nepal of Sri Lanka. Ik denk niet dat je de landen met elkaar kan vergelijken, maar ik vond Nepal wel een fijner land. Ik vond de Nepalezen fijner in omgang: terughoudend maar wel geinteresseerd. Ik besef me nu ik in Sri Lanka ben, hoe veilig ik mij heb gevoeld in Nepal. In Sri Lanka ben ik toch meer op mijn hoede en sneller achterdochtig in de manier waarop ze met toeristen omgaan. Maar ook hier voel ik mij veilig. Misschien heb ik ook wel een vertekend beeld, omdat ik hier veel meer toerist ben dan in Nepal.

Nu ik “echt” aan het backpacken ben, ondervind ik ook wel de nadelen van alleen reizen. Soms voel ik me echt alsof ik de wereld aan kan, maar soms is het ook wel heel eenzaam. Zo wilde ik de tweede dag direct vanuit de hoofdstad naar Arugam Bay reizen met de nachtbus. Een Sri Lankese jongen die ik via via kende, drukte mij op het hart dat het veilig zou zijn. In de loop van de dag kreeg ik er toch geen goed gevoel bij, maar ik ben toch ‘s avonds naar het busstation gegaan om de situatie in te schatten. Toen ik daar stond in de drukte, geen idee waar ik heen moest, kwamen er allemaal mannen op mij af die mij wel ‘’even wilde helpen”. Toen voelde ik me wel even verdomd alleen met mijn backpackje. Ik ben snel omgekeerd en heb de tuktuk teruggenomen naar het hostel. Zo heb ik nog een momentje gehad in Galle, toen ik de bus moest pakken naar Tangalle en ik moest pinnen en de juiste bus moest vinden: geen van de pinautomaten werkten met mijn pas en ik werd van het kastje naar de muur gestuurd voor de juiste bus, om ondertussen door continu te worden aangesproken.
Toch wegen dat soort momentjes niet op tegen de kick die het geeft. Als ik dan op mijn surfplank sta met zonsondergang, dan is het het allemaal waard geweest. Het is ook goed om af en toe wat tegenwind te hebben, daar leer je alleen maar van. Zo is ieder moment waardevol. En ik geniet er nog steeds met volle teugen van!