Never Ending Peace And Love
Blijf op de hoogte en volg Anne
19 Mei 2016 | Nepal, Kathmandu
Namaste lieve mensen!
Ik ben inmiddels al weer twee weken in Nepal. Over het algemeen is mijn bestaan hier vrij rustig en regelmatig vanwege het vrijwilligerswerk, maar ik heb toch wel weer het een en ander te delen!
Ik begin langzaam aan mijn weg te vinden in Nepal. Ik leer de geschreven en de ongeschreven regels en kennen en het lukt me zelfs al om als volleerd Nepalees de weg over te steken. Om mijn draai te vinden, heb ik wel een beetje afstand moeten nemen van mijn Westerse zelf. En dan bedoel ik niet alleen op het gebied van normen en waarden, maar ook van praktische vanzelfsprekendheden zoals het hebben van onbeperkt toegang tot het internet, elektriciteit en een warme douche. Ook ijdelheid is er niet bij in Nepal. Ik draag geen make-up, mijn klerencombinaties zijn hyperfleurig en mijn haar watergolft beter dan dat van de oude vrouwtjes in het bejaardentehuis. Ik voel me ook continu vies: het haar wordt ontzettend droog en stug vanwege de stoffige en vervuilde lucht en als ik ‘s ochtends heb gedouched, merk ik daar na een kwartier al niks meer van. Ik begin ook al een lekker rokershoestje te ontwikkelen. Mijn kleren worden door het stof ook snel vies en deze was ik met de hand in regenwater. Dat is een behoorlijke klus. Moet je nagaan als je je bed moet verschonen. Ik ben dan ook bekaf als ik eindelijk klaar ben. Toch doe ik het met plezier. Het is een soort van meditatie en het geeft enorme voldoening als je na deze lichamelijke inspanning je eigen handgewassen wasje aan de waslijn ziet hangen. Ik houd er wel van om zo back to basic te gaan. Het voelt heel puur.
Ik vind het super tof om mezelf te begeven tussen de locals. Ik heb het gevoel dat ik zo het land echt leer kennen. Zo laat ik nu de oudste studenten op het schooltje presentaties geven over onderwerpen die Nepal typeren, zoals het Hinduisme, Nepalese festivals en de aardbeving. Voor hen een uitdaging en voor mij een leuke manier om meer te leren over het land. De kids vertellen mij ook welke plekken ik moet bezoeken. Super handig! Daar kan mijn Lonely Planet niet tegenop!
Verder kan ik natuurlijk ook veel aan Amrit en Anshu vragen. Ik leer ook via Amrit weer andere mensen kennen, die altijd bereid zijn om me ergens mee naar toe te nemen of om meer te vertellen over de cultuur. Dat betekent overigens niet dat ik zo maar met iedereen mee ga hoor (mam en pap)! Het is wel opmerkelijk dat een cultuur die zo ver van ons af lijkt te staan, in sommige opzichten toch helemaal niet zo veel verschilt. Natuurlijk hebben zij compleet andere gebruiken, rituelen en goden, maar ook hier hebben de mensen last van de maatschappelijke/sociale druk. Hoewel het Hinduisme pleit voor “holy holy, peace, peace and respect ” - zoals Amrit dit zo leuk zegt - val je toch al snel buiten de maatschappij als je je niet aan de (on)geschreven sociale regels houdt. Door er veel over te praten met mensen, begrijp ik dat de jeugd hier zich wel steeds meer van afzet. Althans in stedelijk gebied, op het platteland is dit natuurlijk een stuk minder gebruikelijk. Ik ben ook met wat jongere vrienden van Amrit een avond op pad geweest en dan merk je toch wel dat ze best wel “vrij” zijn en gewoon drinken. Ook gebruiken de jongeren veel soft drugs. Dit is in principe niet legaal, maar het wordt wel gedoogd. Zeker van toeristen: die schijnen alles te kunnen maken.
Een van de jongens - Jimmy - vertelde mij die avond een ontzettend indrukwekkend verhaal. Jimmy werkt in de toerisme industrie en zo deed het zich voor dat hij op het moment van de aardbeving als groepsleider in de bergen aan het rondtrekken was als met een groep van 100 toeristen. Op het moment dat de aardbeving insloeg, waren zij slechts een paar honderd meter verwijderd van het epicentrum (de kern van de aardbeving). Hoewel ze het er goed vanaf brachten, moesten ze wel worden opgehaald met een helikopter, aangezien de wegen waren geblokkeerd door puin en rotsblokken. “This is where humanity kicks in”, vertelde hij. Hij vertelde hoe bang de toeristen waren en hoe hij zich als leider staande probeerde te houden met het angstzweet op zijn rug. Ze hadden geen idee hoe lang het zou duren voordat de eerste helikopter zou komen en hoe lang het zou duren voordat iedereen daar weg zou zijn. Natuurlijk was er ook de angst voor nog een aardbeving. Zouden ze wel levend thuiskomen? En zo ja, wat zouden ze thuis aantreffen?
Het meest schokkende aan dit verhaal vond ik misschien nog wel het feit dat de eerste twee helikopters die bij hen landden, alleen maar foto’s kwamen maken. De tweede helikopter - van een goede doelen organisatie - kwam nog wel een zak rijst brengen, maar ook zij maakten een foto (met de zak rijst) en vertrokken weer zonder iemand mee te nemen. Pas bij de derde helikopter werden er mensen meegenomen. Als ik dit zo opschrijf, kan ik nauwelijks geloven dat dit echt zo is gebeurd. Het klinkt behoorlijk onmenselijk om naar een rampgebied te vliegen, waar de mensen opgelucht zijn met je komst, om dan enkel een foto te nemen, zonder de intentie te hebben om de mensen te helpen, en vervolgens weer te vertekken en de mensen in doodsangst achter te laten. Of oordeel ik te snel? Ik hoop maar dat de foto met de zak rijst leuk heeft gestaan op de website en veel donaties heeft opgeleverd. Gelukkig heeft uiteindelijk heeft iedereen van de groep het overleefd. De herberg waar ze de avond daarvoor hadden verbleven, was wel compleet weggevaagd.
Ik ben zelf afgelopen weekend ook de bergen in gegaan. Ik ben met het openbaar vervoer naar Nargakot gereisd. Dit is een hoger gelegen plaatsje waarvandaan de Himalaya goed te zien zou zijn. “Zou”, inderdaad, want ik heb ze helaas niet gezien vanwege de bewolking. Het ritje met het openbaar vervoer was al een hele belevenis. Gelukkig had Amrit mij afgezet bij het juiste busstation waarvandaan ik moest vertrekken naar Bakthapur. Als ik dit alleen had moeten doen, was ik waarschijnlijk Kathmandu niet eens uitgekomen. Op de bussen staat namelijk alleen in het Nepalees (of helemaal niet) waar ze heengaan. In Bakthapur moest ik wel zelf overstappen. Het ritje duurde in het totaal vier uur en kostte nog geen 50 cent. Het ritje naar Bakthapur was vrij relaxed en ik kon lekker uit het raam kijken om alles in mij op te nemen. Je ziet dan echt van alles: koeien op de vluchtstrook, apen en geiten op daken, dode apen langs de weg en kinderen die de bus instappen om te bedelen. Ook de bus zelf was een behoorlijke bezienswaardigheid: het was een oud barrel met binnenin overal kleurige kleedjes en stickers van de voornaamste goden. Er waren onderweg wel wat busstops, maar deze werden niet echt gebruikt om daadwerkelijk te stoppen. In plaats daarvan hing de “conducteur” uit de open deur en riep bij elke halte “Bakthapur!” terwijl de bus doorreed. Als iemand dan wilde instappen gaf de conducteur een paar klappen op de bus ter attentie van de chauffeur. En dit alles onder het genot van keiharde Nepalese muziek.
Het ritje van Bakthapur naar Nargakot was iets minder relaxed. We moesten met het oude busje een behoorlijk eind klimmen en de haarspeldbochten leken steeds scherper en smaller te worden naar mate we hoger kwamen. Het uitzicht was prachtig, maar het feit dat ik zo diep de vallei in kon kijken vanuit de bus iets minder. Bovendien waren er sommige stukken asvalt weggevaagd en deze waren modderig door de regen. Ook zat de bus nog eens hutjemutjevol, met mensen op het dak toe. Ik keek naar de stickers van de goden en hoopte maar dat ze mij als westerling ook zouden beschermen. Toch kon ik mijzelf er wel redelijk aan overgeven. Deze man deed dit tenslotte waarschijnlijk elke dag, dus hij wist vast wat hij deed. Eenmaal op de plek van bestemming ging op zoek naar een hostel. Hier kwam ik heel toevallig een Nederlands meisje tegen die ook alleen op reis was. Zij besloot spontaan om een dagje langer te blijven en we hebben het hele weekend samen opgetrokken. We zijn samen gaan hiken, hebben daar met een super mooi uitzicht elkaar beter leren kennen en hebben gitaar gespeeld en gezongen met andere Nepalese jongeren. Mooi hoe de dingen kunnen lopen!
Ik ben wel blij als ik straks na het vrijwilligerswerk de hoofdstad uit kan. Ik vind het prachtig, maar ik ben voornamelijk nieuwsgierig naar de natuur en de bergen. Iedereen zegt dat je verliefd wordt op Nepal op het moment dat je Kathmandu verlaat. De bergen zouden een magisch efffect hebben en vooral Pokhara schijnt fantastisch te zijn. Dat wordt waarschijnlijk mijn eerstvolgende bestemming zodra het vrijwilligerswerk erop zit.
Ik ben met mijn vrijwilligerwerk nog steeds een beetje aan het worstelen. De ene dag is het wel leuk, maar er zijn ook dagen bij dat ik er weinig energie van krijg. Helaas is het enige wat deze kinderen doen: kopieren. Kopieren uit het boek, kopieren van het bord en kopieren wat de leraar zegt. Als ik ze het dan op andere manier vraag, dan kijken ze me aan of ze water zien branden. Het scheelt nu gelukkig wel dat ik niet (alleen) meer voor de klas sta en dat er twee leraren bij zijn gekomen
Ik wil de laatste twee weken wel graag nog wat betekenen voor deze kids, dus ik ben in gesprek gegaan met de directeur en aangegeven dat ik een klein bedrag heb te spenderen voor hun ontwikkeling, en hem gevraagd waar zijn voorkeur naar uit zou gaan. Hij zou dit gaan overleggen met de docenten, maar ik kreeg de indruk dat hij heel blij was met de dingen die ik voorstelde. Hij komt hier morgen op terug, dus vanaf dan kan ik misschien wat dingen op gaan pakken. Ik heb wel besloten dat ik vanaf volgende week sowieso wat dingen ga aanschaffen voor hun hygiene. Ook wil ik graag sportmaterialen en spelletjes voor ze kopen, zodat ik sportlessen kan geven en educatieve spelletjes kan spelen met de kleintjes. Mijn handen jeuken ook om de boel een beetje op te knappen; op zijn minst de schoolbanken. Maar goed, dat zien we vanaf morgen wel weer. Tot die tijd geniet ik van de kleine schoonheden. Een schaterlach, een ondeugende blik, een verlegen gezicht: alles wat de taalbarriere overstijgt. Alles wat van hart tot hart spreekt.
Ik ben dankbaar, ik hoop jullie ook.
Veel liefs vanuit het land Never Ending Peace And Love! (N.E.P.A.L.)
Ik ben inmiddels al weer twee weken in Nepal. Over het algemeen is mijn bestaan hier vrij rustig en regelmatig vanwege het vrijwilligerswerk, maar ik heb toch wel weer het een en ander te delen!
Ik begin langzaam aan mijn weg te vinden in Nepal. Ik leer de geschreven en de ongeschreven regels en kennen en het lukt me zelfs al om als volleerd Nepalees de weg over te steken. Om mijn draai te vinden, heb ik wel een beetje afstand moeten nemen van mijn Westerse zelf. En dan bedoel ik niet alleen op het gebied van normen en waarden, maar ook van praktische vanzelfsprekendheden zoals het hebben van onbeperkt toegang tot het internet, elektriciteit en een warme douche. Ook ijdelheid is er niet bij in Nepal. Ik draag geen make-up, mijn klerencombinaties zijn hyperfleurig en mijn haar watergolft beter dan dat van de oude vrouwtjes in het bejaardentehuis. Ik voel me ook continu vies: het haar wordt ontzettend droog en stug vanwege de stoffige en vervuilde lucht en als ik ‘s ochtends heb gedouched, merk ik daar na een kwartier al niks meer van. Ik begin ook al een lekker rokershoestje te ontwikkelen. Mijn kleren worden door het stof ook snel vies en deze was ik met de hand in regenwater. Dat is een behoorlijke klus. Moet je nagaan als je je bed moet verschonen. Ik ben dan ook bekaf als ik eindelijk klaar ben. Toch doe ik het met plezier. Het is een soort van meditatie en het geeft enorme voldoening als je na deze lichamelijke inspanning je eigen handgewassen wasje aan de waslijn ziet hangen. Ik houd er wel van om zo back to basic te gaan. Het voelt heel puur.
Ik vind het super tof om mezelf te begeven tussen de locals. Ik heb het gevoel dat ik zo het land echt leer kennen. Zo laat ik nu de oudste studenten op het schooltje presentaties geven over onderwerpen die Nepal typeren, zoals het Hinduisme, Nepalese festivals en de aardbeving. Voor hen een uitdaging en voor mij een leuke manier om meer te leren over het land. De kids vertellen mij ook welke plekken ik moet bezoeken. Super handig! Daar kan mijn Lonely Planet niet tegenop!
Verder kan ik natuurlijk ook veel aan Amrit en Anshu vragen. Ik leer ook via Amrit weer andere mensen kennen, die altijd bereid zijn om me ergens mee naar toe te nemen of om meer te vertellen over de cultuur. Dat betekent overigens niet dat ik zo maar met iedereen mee ga hoor (mam en pap)! Het is wel opmerkelijk dat een cultuur die zo ver van ons af lijkt te staan, in sommige opzichten toch helemaal niet zo veel verschilt. Natuurlijk hebben zij compleet andere gebruiken, rituelen en goden, maar ook hier hebben de mensen last van de maatschappelijke/sociale druk. Hoewel het Hinduisme pleit voor “holy holy, peace, peace and respect ” - zoals Amrit dit zo leuk zegt - val je toch al snel buiten de maatschappij als je je niet aan de (on)geschreven sociale regels houdt. Door er veel over te praten met mensen, begrijp ik dat de jeugd hier zich wel steeds meer van afzet. Althans in stedelijk gebied, op het platteland is dit natuurlijk een stuk minder gebruikelijk. Ik ben ook met wat jongere vrienden van Amrit een avond op pad geweest en dan merk je toch wel dat ze best wel “vrij” zijn en gewoon drinken. Ook gebruiken de jongeren veel soft drugs. Dit is in principe niet legaal, maar het wordt wel gedoogd. Zeker van toeristen: die schijnen alles te kunnen maken.
Een van de jongens - Jimmy - vertelde mij die avond een ontzettend indrukwekkend verhaal. Jimmy werkt in de toerisme industrie en zo deed het zich voor dat hij op het moment van de aardbeving als groepsleider in de bergen aan het rondtrekken was als met een groep van 100 toeristen. Op het moment dat de aardbeving insloeg, waren zij slechts een paar honderd meter verwijderd van het epicentrum (de kern van de aardbeving). Hoewel ze het er goed vanaf brachten, moesten ze wel worden opgehaald met een helikopter, aangezien de wegen waren geblokkeerd door puin en rotsblokken. “This is where humanity kicks in”, vertelde hij. Hij vertelde hoe bang de toeristen waren en hoe hij zich als leider staande probeerde te houden met het angstzweet op zijn rug. Ze hadden geen idee hoe lang het zou duren voordat de eerste helikopter zou komen en hoe lang het zou duren voordat iedereen daar weg zou zijn. Natuurlijk was er ook de angst voor nog een aardbeving. Zouden ze wel levend thuiskomen? En zo ja, wat zouden ze thuis aantreffen?
Het meest schokkende aan dit verhaal vond ik misschien nog wel het feit dat de eerste twee helikopters die bij hen landden, alleen maar foto’s kwamen maken. De tweede helikopter - van een goede doelen organisatie - kwam nog wel een zak rijst brengen, maar ook zij maakten een foto (met de zak rijst) en vertrokken weer zonder iemand mee te nemen. Pas bij de derde helikopter werden er mensen meegenomen. Als ik dit zo opschrijf, kan ik nauwelijks geloven dat dit echt zo is gebeurd. Het klinkt behoorlijk onmenselijk om naar een rampgebied te vliegen, waar de mensen opgelucht zijn met je komst, om dan enkel een foto te nemen, zonder de intentie te hebben om de mensen te helpen, en vervolgens weer te vertekken en de mensen in doodsangst achter te laten. Of oordeel ik te snel? Ik hoop maar dat de foto met de zak rijst leuk heeft gestaan op de website en veel donaties heeft opgeleverd. Gelukkig heeft uiteindelijk heeft iedereen van de groep het overleefd. De herberg waar ze de avond daarvoor hadden verbleven, was wel compleet weggevaagd.
Ik ben zelf afgelopen weekend ook de bergen in gegaan. Ik ben met het openbaar vervoer naar Nargakot gereisd. Dit is een hoger gelegen plaatsje waarvandaan de Himalaya goed te zien zou zijn. “Zou”, inderdaad, want ik heb ze helaas niet gezien vanwege de bewolking. Het ritje met het openbaar vervoer was al een hele belevenis. Gelukkig had Amrit mij afgezet bij het juiste busstation waarvandaan ik moest vertrekken naar Bakthapur. Als ik dit alleen had moeten doen, was ik waarschijnlijk Kathmandu niet eens uitgekomen. Op de bussen staat namelijk alleen in het Nepalees (of helemaal niet) waar ze heengaan. In Bakthapur moest ik wel zelf overstappen. Het ritje duurde in het totaal vier uur en kostte nog geen 50 cent. Het ritje naar Bakthapur was vrij relaxed en ik kon lekker uit het raam kijken om alles in mij op te nemen. Je ziet dan echt van alles: koeien op de vluchtstrook, apen en geiten op daken, dode apen langs de weg en kinderen die de bus instappen om te bedelen. Ook de bus zelf was een behoorlijke bezienswaardigheid: het was een oud barrel met binnenin overal kleurige kleedjes en stickers van de voornaamste goden. Er waren onderweg wel wat busstops, maar deze werden niet echt gebruikt om daadwerkelijk te stoppen. In plaats daarvan hing de “conducteur” uit de open deur en riep bij elke halte “Bakthapur!” terwijl de bus doorreed. Als iemand dan wilde instappen gaf de conducteur een paar klappen op de bus ter attentie van de chauffeur. En dit alles onder het genot van keiharde Nepalese muziek.
Het ritje van Bakthapur naar Nargakot was iets minder relaxed. We moesten met het oude busje een behoorlijk eind klimmen en de haarspeldbochten leken steeds scherper en smaller te worden naar mate we hoger kwamen. Het uitzicht was prachtig, maar het feit dat ik zo diep de vallei in kon kijken vanuit de bus iets minder. Bovendien waren er sommige stukken asvalt weggevaagd en deze waren modderig door de regen. Ook zat de bus nog eens hutjemutjevol, met mensen op het dak toe. Ik keek naar de stickers van de goden en hoopte maar dat ze mij als westerling ook zouden beschermen. Toch kon ik mijzelf er wel redelijk aan overgeven. Deze man deed dit tenslotte waarschijnlijk elke dag, dus hij wist vast wat hij deed. Eenmaal op de plek van bestemming ging op zoek naar een hostel. Hier kwam ik heel toevallig een Nederlands meisje tegen die ook alleen op reis was. Zij besloot spontaan om een dagje langer te blijven en we hebben het hele weekend samen opgetrokken. We zijn samen gaan hiken, hebben daar met een super mooi uitzicht elkaar beter leren kennen en hebben gitaar gespeeld en gezongen met andere Nepalese jongeren. Mooi hoe de dingen kunnen lopen!
Ik ben wel blij als ik straks na het vrijwilligerswerk de hoofdstad uit kan. Ik vind het prachtig, maar ik ben voornamelijk nieuwsgierig naar de natuur en de bergen. Iedereen zegt dat je verliefd wordt op Nepal op het moment dat je Kathmandu verlaat. De bergen zouden een magisch efffect hebben en vooral Pokhara schijnt fantastisch te zijn. Dat wordt waarschijnlijk mijn eerstvolgende bestemming zodra het vrijwilligerswerk erop zit.
Ik ben met mijn vrijwilligerwerk nog steeds een beetje aan het worstelen. De ene dag is het wel leuk, maar er zijn ook dagen bij dat ik er weinig energie van krijg. Helaas is het enige wat deze kinderen doen: kopieren. Kopieren uit het boek, kopieren van het bord en kopieren wat de leraar zegt. Als ik ze het dan op andere manier vraag, dan kijken ze me aan of ze water zien branden. Het scheelt nu gelukkig wel dat ik niet (alleen) meer voor de klas sta en dat er twee leraren bij zijn gekomen
Ik wil de laatste twee weken wel graag nog wat betekenen voor deze kids, dus ik ben in gesprek gegaan met de directeur en aangegeven dat ik een klein bedrag heb te spenderen voor hun ontwikkeling, en hem gevraagd waar zijn voorkeur naar uit zou gaan. Hij zou dit gaan overleggen met de docenten, maar ik kreeg de indruk dat hij heel blij was met de dingen die ik voorstelde. Hij komt hier morgen op terug, dus vanaf dan kan ik misschien wat dingen op gaan pakken. Ik heb wel besloten dat ik vanaf volgende week sowieso wat dingen ga aanschaffen voor hun hygiene. Ook wil ik graag sportmaterialen en spelletjes voor ze kopen, zodat ik sportlessen kan geven en educatieve spelletjes kan spelen met de kleintjes. Mijn handen jeuken ook om de boel een beetje op te knappen; op zijn minst de schoolbanken. Maar goed, dat zien we vanaf morgen wel weer. Tot die tijd geniet ik van de kleine schoonheden. Een schaterlach, een ondeugende blik, een verlegen gezicht: alles wat de taalbarriere overstijgt. Alles wat van hart tot hart spreekt.
Ik ben dankbaar, ik hoop jullie ook.
Veel liefs vanuit het land Never Ending Peace And Love! (N.E.P.A.L.)
-
19 Mei 2016 - 13:05
Tessa & Taner:
Lief zusje, wat heb je dit toch weer prachtig geschreven! Tranen in de ogen op het eind. Wat mooi dat je toch zo dankbaar bent. Je bent een inspiratie voor iedereen. -
19 Mei 2016 - 14:04
Marlous :
Opnieuw een mooi verhaal, ik krijg zin om ook weer te reizen!
Geniet van alles dat op je pad komt :)
xx -
19 Mei 2016 - 14:10
Annieharteman:
Hallo Anne wat heb je toch weer een mooi verhaal verteld .Leuk dat je een meisje ontmoet daar je het weekend mee bent opgetrokken.Ik hoop veel plezier en gr. En kusjes van ons,Oma en Wim .Dag schatje -
20 Mei 2016 - 13:14
Daphne :
Wat een ervaring en avontuur weer! Geweldig!
Doe voorzichtig en geniet! XX -
21 Mei 2016 - 16:53
Ouders:
Hoi Anne, mooi verhaal hoor, maar we vinden t nog steeds eng. Bij deze moest ik ook zeggen van papa dat je niet meer in een busje moet gaan -
21 Mei 2016 - 16:56
Gerda:
Goed dat je een andere weg inslaat op het schooltje. Lesgeven is denk ik te hoog gegrepen. Kijk goed uit en geniet van alles om je heen -
22 Mei 2016 - 20:49
Anne:
Leuk verhaal an, moet eerlijk zeggen dat die meditatiecursus uit het vorige deel me meer trekt dan de overvolle bus, dat jij geen schrik hebt! Pas goed op jezelf. Geniet nog van je tijd daar en van het vrijwilligerswerk, ik kijk hier alweer uit naar het volgende verhaal. X -
22 Mei 2016 - 20:52
Elida Kauwenbergh :
Hoi Anne,
Wat leuk en gaaf om dit te lezen.
Een hele mooie ervaring voor je om dit mee te maken,
Heel veel plezier en geniet ervan.
Je hebt het verdiend meisje!
Leuk voor later zo'n ervaring!
Groetjes Elida. -
23 Mei 2016 - 04:39
Felicia:
Spiro spirit! ;) Geniet van elk moment lieve Anne! -
23 Mei 2016 - 15:30
Helga:
Wat heb je toch een schrijverstalent! Wat bijzonder om te lezen, te leven in zo'n andere cultuur als de onze! Pas op jezelf, maar dat doe je wel!
En geweldig dat je van de kleine dingen in het leven geniet, die bezorgen je meeste vreugde!
Ik doe met je mee! Dikke knuffel!, -
27 Mei 2016 - 16:22
Marjolein:
Weer een prachtig verhaal Annie! Mooi dat je zo dankbaar bent met alles wat je meemaakt en kan doen! Je bent een topper! En een inspiratie voor ons allemaal! xxx -
30 Mei 2016 - 13:28
Femke:
Echt weer heel mooi geschreven Anne, ben blij dat je zo aan het genieten bent! Liefs Femmie -
31 Mei 2016 - 19:29
Lisa:
Wauw Annie, echt tranen in m'n ogen door jouw verhaal.. Wat schrijf je toch prachtig en wat heb ik ontzettend veel bewondering voor de manier waarop je iets wilt betekenen voor de wereld. Daar kunnen veel mensen nog wat van leren! Ik ben enorm trots dat ik zo'n vriendin heb die geniet van alles wat de wereld jou te bieden heeft, hoe klein of groot het gebaar ook is. RESPECT! ❤️ -
31 Mei 2016 - 19:34
Ans Van Hooff:
Mooie verhaal ann
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
